Van Astakos naar Préveza

Na 3 nachten in Astakos varen we op dinsdag 9 september naar Kalamos, maar niet nadat we een lunchstop hebben gemaakt in een baai aan de noordoost kust van Kastos. Het water is hier kraakhelder dus mooi om te zwemmen en snorkelen. Er zijn veel visjes, maar niet heel veel verschillende soorten. Op het strand is een soort open kraal, waar koeien en geiten vrij in en uit lopen. Jeanet roeit er naar toe, maar dan is er natuurlijk geen koe of geit meer te bekennen.

Kastos.

In het haventje van Kalamos pakt George, die van de taverna, weer de landvasten aan. De taverna heeft ook douches, een wasmachine en verkoopt ijsblokjes, kortom is volledig op zeilers ingesteld. Het is hier druk met o.a. grote flottieljes.

George organiseert op Kalamos een plek voor iedereen.

Donderdags varen we door naar Port Atheni aan de noordkust van Meganisi, een goed beschutte baai met de zuidelijke wind van de komende dagen denken we. We kunnen zowaar ongeveer de helft van de afstand zeilen, verder is er te weinig wind. Als we er aankomen is het nog niet druk met geankerde schepen, maar aan het eind van de middag komen er twee behoorlijk dichtbij liggen. Er is onweer voorspeld en dat krijgen we dit keer ook. Om circa 18.00 uur betrekt de lucht heel snel en barst het los. Uiteraard zit er ook wind in de bui en wel uit het noorden! Geen fijn idee aangezien de baai open is naar het noorden. De boot draait dus 180 graden en dan komen we opeens wel heel dicht bij de 2 boten naast ons. We denken dat we los zijn, dus snel de motor gestart, maar ai, geen vooruitgang als we gas geven! De gaskabel is gebroken en dat komt nu net even niet goed uit. Willem opent snel het motorluik om het gas van daaruit te bedienen en vervolgens halen we een stuk ankerketting binnen. Oefff, dat ging allemaal maar net goed. We laten de motor voorlopig maar even draaien. Na een tijdje is duidelijk dat wij helemaal niet los zijn, de buren zijn gewoon te dichtbij komen liggen voor dit soort omstandigheden. Beiden gaan gelukkig ankerop zodat er meer ruimte is. We kunnen zien dat er buiten de baai inmiddels fikse schuimkoppen staan, maar in de baai blijft het water verrassend vlak. Na een uurtje of 2 is de harde wind voorbij en regent het alleen nog een tijdje flink. Dan volgt de vervanging van de gaskabel in het donker, dat is niet zo handig maar het lukt. De rest van de nacht is er gelukkig geen onweer en regen meer. Ook voor vrijdag is onweer voorspeld. ’s Morgens is de lucht al dreigend, we hebben er geen goed gevoel over gezien de ervaring van de vorige dag. Dus ankerop en naar de 100% beschutting van Tranquil Bay bij Nidri op Levkas. Daar kunnen we o.a. ook een nieuwe reserve gaskabel kopen. De volgende ochtend ontvangen we een SMS van Susanne en Frank. Zij zijn sinds een week weer aan boord en hebben die dag een huurauto om hun neef naar het vliegveld te brengen. Of we nog wat nodig hebben van de Lidl. Ja, pindakaas graag! Het is wel de Amerikaanse uitvoering maar toch best lekker en handig. Om 11.30 uur zijn ze in Nidri en is het gezellig bijkletsen tijdens de lunch. Frank ziet toevallig de Amir van Jochen aan de kade liggen. Na de lunch gaan wij hem even dag zeggen, Susanne en Frank gaan over Levkas toeren met Duitse vrienden. We zien hen zeker nog bij Ionion Marine, want zij vliegen ook 4 oktober naar huis. Jochen heeft net een vriendin aan boord gekregen, Alicia, en s’ avonds eten we gevieren. Er volgt een dag met dreigende luchten, geen onweer of regen, en 2 dagen met veel wind, dus wij blijven waar we zijn. Wel ankeren we een keer opnieuw, want het anker krabt waardoor we wat naar achteren schuiven en te dichtbij andere boten komen. Dinsdagavond is het weer rustig genoeg om in een taverna aan de waterkant te gaan eten, met uitzicht op de onweersflitsen boven de bergen van het vaste land. Zo kunnen we mooi in de gaten houden of het onze kant op komt, maar dat gebeurt gelukkig niet. De taverna heeft die avond Grieks dansen van twee mannen en een vrouw. Ze doen hun eigen voorstelling, maar betrekken de gasten bij de rijdans met alleen de

Het terras van Fyky in Vlikho.

Sirtaki pasjes, dus niet moeilijk. Jeanet doet ook af en toe mee. Verder zijn er wat (Griekse) gasten die leuk kunnen dansen, kortom, het wordt een latertje. We verkassen nog voor 2 nachten naar de mooie, rustige Vlikho baai. Op een ochtend komt er heel langzaam een stootwil voorbij drijven. Van een afstandje lijkt het niet veel soeps, maar als Willem hem opgepikt heeft met de dinghy blijkt het een flinke te zijn en nog in prima staat. Die drenkeling hebben wij dus nu aan boord. Vrijdag 19 september willen we nog een nachtje ankeren in een baai zuidoost van het Levkas kanaal. Er staat een lekker briesje en de baai is mooi bezeild. De voorspelde noordelijke wind blijkt hier echter uit het zuiden te komen en dan is de baai niet goed beschut, dus besluiten we dan maar door te varen naar Préveza. We gaan voor de brug van 15.00 uur. In het Levkas kanaal belanden we achter een sleper met een bak bagger. Die gaat ook naar de brug van 15.00 uur, denken we. Bij aankomst om 14.45 uur gaat de brug echter direct voor hem open. Wij er meteen achteraan natuurlijk! Mazzel voor ons, de tegenliggers moeten gewoon wachten. Hier is de wind west en hebben we een heerlijk laatste zeiltochtje naar Préveza. In Préveza Marina is nog plaats aan de laatste pier. Niet zo ideaal vinden we, dus als de havenmeester de volgende ochtend een plaatsje aan de tweede pier vrij heeft gaan we verhalen. Zondags gaan de zeilen schoon en droog weer de zak in.

Tina en Alessandro van Pa'Bailar.

Die avond heeft Pa’Bailar een tangosalonnetje. Helaas weer weinig dansers, maar het is een leuk weerzien met Katarina, Tina en Alessandro. Ook op woensdag gaan we hen nog een keer opzoeken na de gratis proefles, waar geen belangstelling voor is. De week wordt volgemaakt met het schoonmaken en opbergen van dinghy, landvasten en schoten, een bezoek aan de Lidl voor o.a. motorolie die ververst wordt, shoppen en socializen.

Zo ziet de onderkant van de dinghy er uit na 4 maanden in het water.

Aan deze pier ligt ook een heel grote Nederlandse catamaran, Skik genaamd, van Loekie en Giel. Onze borrelafspraak mislukt helaas want Loekie is ziek dus die houden we tegoed. Zij willen nog door naar Turkije en wij gaan vrijdagochtend om 11.00 uur uit het water. De afspraak bij Ionion Marine klopt weer als een bus, om 11.45 uur staan we terug op ons oude plekje. Voor later die dag wordt harde wind en regen verwacht. De wind trekt flink aan, maar het valt mee en om ons heen zijn dreigende wolken maar bij ons blijft het droog. 

Stilleven van anker, ketting en touw.

Deze dagen worden de lekkende ramen gekit, extra zeiltjes gemaakt voor de bescherming van de ramen in de winter, het anker, de ketting plus touw zoutvrij gemaakt, gewassen, opgeruimd, het roest van de kiel gekrabd, etc., etc.. Jochen staat ook op de kant (bij de buren van Cleopatra) en we treffen hem op een avond in de taverna. We komen deze dagen ook andere bekenden van vorig jaar tegen, het seizoen loopt duidelijk op z’n eind. Donderdag gaat de Sparkling van Susanne en Frank uit het water. Die staan eveneens weer op hun oude plekje een stukje verderop in het pad. De laatste twee avonden eten we gevieren in de taverna’s. Op zaterdagochtend 4 oktober vliegen zowel zij als wij weer naar huis. De taxi is een kwartier te laat en aangezien er veel vluchten kort achter elkaar vertrekken is het heel druk op het vliegveld. Met name de controle van de handbagage is daar niet op ingesteld, er staat een mega lange rij. We zijn nog op tijd bij de gate, maar wel een van de laatsten. Na een zeer rustige vlucht landen we exact op tijd op Schiphol en hebben we de luxe dat we opgehaald worden door Tineke en John met onze eigen auto. En zo is er dus een einde gekomen aan een heerlijke zomer en gaan we jullie allemaal hopelijk gauw weer zien.

Van Monemvasia naar Astakos

Om 10.00 uur die zaterdagochtend 16 augustus staat de monteur samen met de aardige jongen van de watersportzaak naast de boot. De monteur spreekt geen Engels, dus vandaar dat hij meegekomen is. Willem heeft inmiddels het deksel van de brandstofpomp gedemonteerd, zodat de monteur dit mee kan nemen. Ook neemt hij de buitenboordmotor mee, om naar het probleem van het uit de versnelling schieten te kijken. Inmiddels zijn we blij dat we langszij de kade liggen, want zo zonder motor begin je niet veel als je anker los raakt en dat zien we nogal eens gebeuren, ook doordat anderen je anker per ongeluk lostrekken.

Jeanet ziet met snorkelen ook de schildpad en Willem filmt hem met de onderwatercamera. Aan het einde van de middag al blijkt dat de monteur een vervangend deksel heeft van bijna dezelfde afmeting, weliswaar van een 20 PK Lombardini motor (wij hebben een 39 PK), maar waarschijnlijk is dit geen probleem. We kunnen eerst testen of de motor het hiermee wil doen voordat we hoeven te betalen. 

Monemvasia op zeeniveau.

Tevens heeft hij de buitenboordmotor gerepareerd, de breekpen bleek op 2 plaatsen gebroken, en die komt hij zondagochtend terugbrengen net op het moment dat Willem het nieuwe deksel wil gaan monteren. Met een kleine aanpassing van de route van de leidingen past het perfect en doet de motor het weer. De buitenboordmotor blijkt het ook weer uitstekend te doen, hij gaat nu heel soepeltjes in en uit de versnelling. 

Monemvasia bij nacht.

Maandag gaan we betalen, alles bij elkaar 

60 euro, niet duur vinden wij. Die ochtend is het al vroeg gaan waaien, tot zo’n 30 knopen (6-7 Bf), de voorspelde harde wind uit noordoost. Er ontstaat een beetje deining, maar wij liggen goed beschut. Het is bewolkt, geen regen. In de loop van de dag neemt de wind af om de volgende ochtend weer aan te trekken. We hebben 2 luie dagen met lezen en boodschappen doen. Jeanet maakt nog een wandeling door het dorp. Het ziet er welvarend uit met veel mooie huizen, hotels en taverna’s langs de waterkant en bij het kleine vissershaventje. Maar een gezellig centrum is er niet, wel een druk kruispunt met veel verkeer naar en van de rots.

Monemvasia. De kerk Agia Sofia in de oude bovenstad
konden we niet van dichtbij bekijken, want wegens
restauratie is dit deel volledig afgesloten.

Woensdag vertrekken we om 8.00 uur voor de 36 mijl naar het eiland Spetses. Er is niet veel wind, dus de motor moet weer meehelpen om vooruit te komen. En dan, wederom na circa 4 uur, CHIPS!!!! Weer lucht in de leiding. BALEN!!! De reparatie lijkt nog goed te zitten, dus moet er nog een andere oorzaak zijn. Na het ontluchten loopt de motor gelukkig weer …. voor circa 3 kwartier dan wel te verstaan. Dit blijft zich herhalen en bij de smalle doorvaart tussen de eilanden Spetses en Spetsopoula is dat dan toch spannend. De motor blijft het hier gelukkig doen. Het haventje van Spetses blijkt nagenoeg vol met lokale bootjes. Ook op de ankerplekken daarbuiten is het druk of ze bevallen ons niet, dus besluiten we door te gaan naar Porto Kheli. Daar is in ieder geval ook een watersportzaak voor het geval we iets nodig blijken te hebben of om eventueel weer een monteur te regelen. Inmiddels is er wind, zodat we zeilend verder kunnen. De kade in Porto Kheli is vol of gereserveerd voor veerponten, dus we ankeren niet al te ver van het dorp. We zien nu dat er toch wel masten van boten op de wal te zien zijn achter een grote supermarkt. De vorige keer dat we hier waren was ons dat niet opgevallen. Willem kijkt bij het fijn filter of daar misschien iets los zit, wat niet het geval is, en bedenkt dat hij het filter gelijk wel kan vervangen, dat is al weer een poosje geleden. Nadenkend over wat de oorzaak kan zijn dat de motor het eerst 4 uur blijft doen en dan na iedere 3 kwartier er mee stopt bedenken we dat het warm worden van de motor wel eens een onderdeel van het probleem kan zijn. Die avond leest Willem in zijn boek over dieselmotoren dat als het fijn filter verstopt is er te kort koeling in de brandstofpomp kan zijn waardoor er dampbellen kunnen ontstaan. EUREKA, wij denken het probleem misschien wel gevonden en opgelost te hebben. Er is maar een manier om daar achter te komen: motorvaren. Dus de volgende dag op naar Poros. Er is weinig wind en later ook tegen, maar voor deze keer vinden we dat niet erg. En na 4 uur varen, op het moment dat we elkaar al bijna feliciteren, helaas, helaas. Het probleem herhaalt zich.

Op Poros komen veerponten in alle maten. Die grote rode
komt meestal 's avonds en blijft dan liggen tot 7.00 uur. 

Het laatste stuk naar Poros, na de passage tussen de eilandjes bij kaap Skillaion, gaat het voor de wind lekker vlot op de zeilen. In Poros kunnen we weer langszij aan de drijvende stijger vastmaken. De aardige meneer van de watersportzaak belt een monteur. Hij adviseert Willem om eerst te lokaliseren of het probleem bij de motor zit of in de leidingen. Daartoe moet de motor draaien met diesel uit een jerrycan. Dat moet dan natuurlijk wel minstens 4 uur aangezien niet te verwachten is dat het probleem zich eerder voordoet. Niet zo’n leuk vooruitzicht, maar het moet maar. Vrijdagmiddag laten we de motor zelfs 5 uur lang draaien, probleemloos.

Het aparte dieseltankje.

Dat wil dus zeggen dat de oorzaak in de leidingen zit. We bellen de monteur weer, hij komt de volgende morgen om 11.00 uur alhoewel hij wel door laat schemeren eigenlijk geen tijd te hebben. De monteur vindt dat eerst de dieseltank schoon gemaakt moet worden, voordat hij iets gaat vervangen. Wrijft ons onder de neus dat dit al veel te lang niet gedaan is en eigenlijk een winterklus is. Maar er zit 140 liter in de tank en waar laat je dat zo snel. Hij zou dinsdags terug kunnen komen. We aarzelen, voelen aan dat hij er eigenlijk weinig trek in heeft en twijfelen of dit echt de oorzaak is. Als tip heeft de monteur nog dat je met het monteren van een apart dieseltankje wat voor buitenboordmotoren gebruikt wordt het probleem tijdelijk kunt omzeilen. Dat besluiten we te doen en betalen hem 30 euro, een beetje prijzig maar het is wel aardig dat hij gekomen is. De watersportzaak heeft het betreffende tankje van 25 liter op voorraad en de rest van de dag is Willem druk met het monteren en het opruimen van alle spullen. Zondag 24 augustus vervolgen we onze route naar Korfos. Het is warm en er is weinig wind, dus een zwemstop is welkom. Dat doen we in de baai waar Willem zijn duikinstructie van Carla kreeg. De motor blijft het de hele dag probleemloos doen met de alternatieve brandstoftank. We kunnen nog een stukje fluisterzeilen, maar bij het naderen van de baai van Korfos krijgen we een fikse tegenwind uit de bergen. Het is een heel warme wind die tot 7.00 uur blijft staan en in de nacht zelfs toeneemt. Er is nauwelijks afkoeling, ’s ochtends vroeg is het nog 29 graden. Na wat boodschappen gaan we ankerop en motoren we de baai uit richting het kanaal van Korinthe… tot na 15 minuten de motor er weer mee stopt. Wat nu weer! We varen op het alternatieve systeem, dat deed het de vorige dag probleemloos. Willem denkt dat er misschien vuiligheid in het tankje zit en inderdaad blijkt het smalle bochtje van de opvoerleiding verstopt. Nadat dit doorgeblazen is doet de motor het weer een kwartier en dan herhaalt het probleem zich. Dit kan zo niet langer, op deze manier kunnen we niet door het kanaal.

Korfos. Eten in de taverna achter de boot.

We keren om naar Korfos en leggen aan bij de kade van een taverna die volgens een groot spandoek allerlei services heeft, o.a. lazy lines en een douche. De lazy lines blijken er niet te zijn en de douche blijkt buiten. Willem vervangt nu ook het grof filter en die blijkt wel erg vuil. Zou dit dan toch de oorzaak van het probleem zijn? De meneer van de taverna vraagt of alles oké is en als we vertellen over de motorproblemen belt hij spontaan een monteur. Die is er al na 5 minuten, maar spreekt helaas slecht Engels zodat de uitleg van het probleem lastig is. Hij kan momenteel niet veel voor ons doen, Willem gaat de volgende dag eerst de grote tank open maken en bekijken of er veel drab onderin zit die hij dan zal proberen op te zuigen zonder de diesel te verwijderen. Er blijkt wel wat vuiligheid onderin de tank te zitten, maar het valt hem mee. Het opzuigen lukt aardig, we halen 6 flessen van 1,5 liter diesel met zo veel mogelijk vuiligheid er uit. De eigenaar van de taverna kan de vuile diesel wel gebruiken om in de winter zijn kachel mee aan te maken, dus die wordt nog nuttig besteed. Overigens is die ochtend eerst nog de genua onder de naaimachine geweest, want daar was een scheur in gekomen. Die moet in de winter naar de zeilmaker voor een opknapbeurt.

Het lege Kanaal van Korinthe.

Woensdag gaan we voor de grote test naar het kanaal. Er is weinig wind tot we de oostpunt naderen. In de verte zien we al de schuimkoppen en ja hoor, een stevige bries uit het westen in plaats van het oosten zoals voorspeld! Nu moet de motor echt flink zijn best doen en het gaat gelukkig goed. Eerst moeten we aanleggen om te betalen en dan kunnen we al na een kwartier het kanaal invaren. We zijn het enige jacht, verder alleen twee vissersbootjes. De wind in het kanaal is ook tegen en we vinden het beiden spannend aangezien we nu zo ongeveer aan de 4 motoruren toe zijn. Het is een hele opluchting als we er doorheen zijn.

Het mooie plein in Korinthe. Rechts is de mast van
de boot nog te zien.

Daar blijkt nog steeds tegenwind te staan, dus de keuze om naar Korinthe te gaan is snel gemaakt. In de jachthaven is plaats langszij een kade, we liggen er gratis. Het is direct bij het centrum aan een mooi groot plein met een, werkende!, fontein en veel bankjes, dus ’s avonds is het er erg druk. Je loopt zo de autovrije winkelstraat in, die mooi aangelegd is met palmen in de middenberm. Helaas blijven de winkels op woensdagmiddag dicht. 

In Korinthe zijn veel zwerfhonden.

De sfeervolle winkelstraat van Korinthe.

Donderdagochtend is er nog steeds noordwesten wind, recht op de neus de baai uit. Niet heel veel, maar wel veel deining. Dat had Jeanet ’s nachts al in de haven gemerkt. Het is voor ons een raadsel waar die deining vandaan komt, misschien heeft het te maken met de trechter waar Korinthe in ligt. Onze bestemming, Ormos Anemokambi (net ten zuiden van Galaxidhi), ligt net op een vervelende koers tegen wind en golven in. We verleggen onze koers meer naar het noorden, zodat we eerder onder de hoge wal komen en hopen dat de deining daar minder is en de voorspelde wind uit het oosten. Het eerste gebeurd wel, het tweede niet, er is totaal geen wind meer onder de noordkust. De motor blijft het gelukkig ook nu de hele tijd doen, zodat we er in beginnen te geloven dat de smerige brandstoffilters toch de oorzaak van de problemen was. ’s Nachts komt er wel wat oosten wind en die blijft gelukkig ook de volgende twee dagen staan zodat we eindelijk weer eens onze bestemmingen, achtereenvolgens Trizonia en Patras, zeilend kunnen bereiken.

Bij nadering van de brug bij Patras neemt de wind flink toe.

Het laatste stukje naar Patras, voorbij de grote brug, trekt de wind zelfs aan tot 34 knopen. In de jachthaven is plaats genoeg en we zijn aangenaam verrast door de omgeving. We hadden verwacht in een lelijk saai havengebied te liggen, maar in plaats daarvan is de omgeving van de jachthaven leuk bebouwd met cafés en groen. De cafés geven wel wat herrie in de nacht, maar à la, we liggen leuk voor 27 euro per nacht inclusief elektra, water en een douche met soms warm water. En de eerste 6 dagen is iedere 2^e nacht gratis! 

Uitzicht vanaf de boot op de invaart van de marina in Patras.

We moeten ons weer eens melden bij de Port Police. De super trage beambte beloont ons met de 2^e stempel in het megadocument en als troost krijgt Jeanet een lekker klein “oliebolletje”. Zondag eerst maar eens wat van Patras bekijken. We lopen naar het centrum, waar autovrije winkelstraten en een groot plein met een oud theater is. Via een aantal trappen kun je naar het hoger gelegen amfitheater, wat lelijk gerestaureerd is en waar regelmatig voorstellingen gegeven worden.

Het grote plein van Patras.

De trappen richting het amfitheater liggen vol met rotzooi.

Boven de stad is ook nog het restant van een vesting, wat oorspronkelijk uit de 2^e helft van de 6^e eeuw AC stamt, te bekijken. Je hebt er een mooi uitzicht over de stad en de Golf. Via een ander stel trappen kom je weer terug op zeeniveau. Oké, het is allemaal niet van een heel grote schoonheid, maar toch best aardig en we hadden vooraf geen hoge verwachtingen.

De vesting van Patras.

Op de vestingmuur van Patras.

Het is hier uitstekend boodschappen doen. Een grote Carrefour is op loopafstand en Willem heeft op de fiets de Lidl gevonden, dus we vermaken ons nog twee dagen. Overigens is het dinsdags regenachtig met in de ochtend ook wat onweer. Onze volgende bestemming is Mesolóngi, waar we met nog dreigende luchten woensdags heen varen. We eten weer in restaurant The Roosters Egg, waar het heerlijke toetje van ijs met chocoladecake en koffie gratis zijn. Nu zijn er weinig schildpadden in de haven, slechts 1 keer zien we een kopje boven komen.

Visser in actie.

De volgende dag is er nog steeds veel bewolking boven het vaste land en er hangt een dreigende lucht boven Cephalonia. Er is geen wind. Al motorvarend lopen we in op een andere zeilboot en als we dichter bij komen zien we een grote Nederlandse vlag in de achterstag. Dat lijkt verdacht veel op de Mi Dushi van Anneke en René en ja hoor, ze zijn het. Hun boot was in Mesolóngi terwijl zij twee maanden naar huis waren. Dat is toch wel heel toevallig dat we op dezelfde dag daar wegvaren. Wij gaan ankeren bij Nisis Petala, zij ook. We krijgen nog een staartje van de bui die vanaf Cephalonia op ons af komt. Er zit gelukkig niet veel wind in de bui. Bij Petala hebben we net het anker in de grond getrokken of er komt een boot met 7 luidruchtige mannen vlak bij ons liggen. Grrrrrr, wij gaan maar weer ankerop en een stukje verder in de grote baai liggen. Helaas horen we ze nog wel de hele middag lachen en schreeuwen, maar ’s avonds zijn ze gelukkig rustig. Vrijdag blijven we lui een dagje liggen. Er is nog steeds wel wat bewolking, maar minder dreigend. Wij hebben twee gezellige avonden met Anneke en René alvorens we zaterdag 6 augustus het kleine stukje naar Astakos varen, waar we aan de kade liggen. Helaas blijft het weer onstabiel de komende tijd met iedere dag wel kans op wat regen en onweer. Gelukkig hoeven we niet ver meer tot Préveza waar we 26 september weer bij Ionion Marine uit het water gaan.  

Kythera en Elafonisos

Dit gestrande schip bij Diakofti is zo ongeveer het eerste
wat je bij aankomst op Kythera ziet.

In de middag van zaterdag 26 juli meren we af in Kapsali aan de zuidkant van Kythera. De hoofdplaats Kythera, ook wel Chora genoemd, ligt prachtig op de steile rots met het fort en klooster op het randje. Anneke en Peter komen aan het eind van de middag gezellig een biertje drinken en daarna eten we in het dorp. Er is een klein amfitheater waar een pianiste een uitvoering geeft. Ze speelt klassiek en wat oude hits, maar ook een paar tango’s. Anneke en Peter kunnen de verleiding niet weerstaan om te  dansen en bij het volgende nummer nemen Willem en Jeanet het over. Dat is genoeg, want de vloer is heel stroef. De volgende dag proberen we een auto te huren, maar dat lukt niet. Dan maar een brommer, dat is met 25 euro voor een dag wel prijzig.

De zondagmarkt van Potamos.

In Potamos, 22 km naar het noorden, is er markt op zondag. De markt is maar klein, er zijn voornamelijk eigen gemaakte producten te koop. Eigenlijk is het meer een sociaal gebeuren waar iedereen elkaar ontmoet. Het is dan ook erg druk. We hebben met Anneke en Peter afgesproken, die al een afspraak met andere Nederlanders hadden. Na een terrasje en een rondje over de markt en door het dorp verkassen we naar een café waar goede frappé en cappuccino geschonken wordt. Daarna naar het strand bij Paleopolis, waar volgens een legende de godin van de liefde Aphrodite geboren zou zijn. Anneke en Peter sluiten later aan. Eerst is er nog veel wind uit zee, maar die neemt snel af en draait zodat het er heerlijk vertoeven is. Als afsluiting van deze leuke dag gaan we in Avlemonas nog een biertje drinken.

Terrasje pakken in Avlemonas.

Dan bij het laatste uur licht terug op de brommer naar Kapsali, dat is toch weer circa 22 km en het wordt al kouder, dat hebben we onderschat. De brommer begint ook nog eens te haperen, een vuiltje in de benzineleiding denken we. Beslist niet fijn, we zijn blij als we circa 20.30 uur terug aan boord zijn. Daar wacht lekkere courgettesoep van Anneke en we halen een broodje gyros. Er staat een flinke dwarswind in de haven, die lang aanhoudt in de nacht. De volgende dag brengt Willem een extra landvast van de boeg naar de wal en installeert hij de trekveren. Dat maakt dat we een stuk rustiger liggen. We bellen naar diverse autoverhuurbedrijven, maar geen van allen heeft een auto beschikbaar. Het is natuurlijk hoogseizoen. ’s Avonds belt Peter. Hij heeft voor de volgende dag om 16.00 uur toch een auto kunnen regelen op het vliegveld bij zijn vriend en autoverhuurder Panayotis. Geweldig, die Peter krijgt het toch maar weer voor elkaar! Peter haalt ons op en via hun huis in Mitata wordt de auto opgehaald.

De baai van Kapsali met Chora op de achtergrond.

’

Nogmaals de baai van Kapsali, nu vanuit Chora gezien.

Eten met Kiriaki (staand) en aanverwanten.

s Avonds hebben Anneke en Peter een eetafspraak in Avlemonas met Kiriaki, een tangovriendin uit Australië. De vriendschap is gebleven na het tweede tangofestival op Kythera. Wij zijn ook welkom. Bij aankomst blijkt het gezelschap veel groter te zijn. Een neef van Kiriaki en zijn vrouw, een bevriend tango danspaar uit Sidney en nog 2 vrienden. Een gemêleerd gezelschap. De neef heeft het blijkbaar naar zijn zin, want hij begint te zingen en stopt niet meer. De anderen vallen af en toe in. Het etentje blijkt een traktatie van Kiriaki en is zeker voor Griekse begrippen vroeg af zodat wij nog een afzakkertje halen in een bar. Woensdag gaan wij eerst de boot verhalen naar Diakofti, aan de oostkant van het eiland. Er wordt namelijk harde westen wind voorspelt, 6-7 Bf, voor donderdag en vrijdag en we denken daar beter te liggen. Bovendien is het centraler op het eiland. Er blijkt maar weinig plek aan de kade waar ook de veerponten aanleggen, slechts voor 3 boten en wij zijn de 2^e. Er zijn weinig mogelijkheden om vast te maken en bovendien is de kade nogal hoog en hangen er autobanden waar we meestal niet zo blij mee zijn omdat ze zwart afgeven. Anneke en Peter halen onze huurauto in Kapsali op, wat een geweldige service! We lunchen in een restaurant in Diakofti, een gemengde visschotel, heerlijk. Daarna siësta  op het strand en naar de supermarkt. De volgende dag gaan we eerst naar Potamos om te pinnen en te tanken. We moeten namelijk ’s middags de auto omruilen. Toevallig lopen we Anneke en Peter tegen het lijf, dat vraagt natuurlijk om frappé op een terras. Na nog een toeristische toer langs Aghia Pelagia (daar logeerden wij 5 jaar geleden tijdens het eerste tangofestival) en Karavas is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Helaas wordt onze vervangende auto laat ingeleverd, zodat we 1,5 uur moeten wachten. Maar dan hebben we ook wat: een grote Hyundai Accord en dat voor dezelfde prijs nog wel.

Aghia Barbara door een spleet
in de deur.

We gaan Paleochora, de verwoeste oude hoofdstad bekijken. Peter heeft aangeboden onze gids te zijn, dus we pikken hem thuis op. Via een eerst verharde en vervolgens onverharde weg kun je er een heel eind met de auto komen. Dan moet je te voet over een ezelpad verder. Eerst passeer je een 14^e eeuws Byzantijns kerkje Aghia Barbára, wat spectaculair tegen de steile helling hangt. Je kunt er niet in, maar wel van bovenaf naar binnen kijken en dan blijkt het dieper te zijn dan van buitenaf lijkt omdat het deels in de rots gebouwd is. Het is nog verrassend goed in tact en prachtig eenvoudig.

Bij Aghia Barbara kun je van bovenaf naar binnen kijken.

Het pad loopt door naar de oude stad, die in 1537 verwoest werd door de piraat Barbarossa, wat op zich bijzonder was omdat de stad goed verstopt was en moeilijk bereikbaar. Ooit woonden hier zo’n 1.000 mensen. Intussen heb je een spectaculair uitzicht over en vooral ook in de kloof. Je moet hier niet al te veel last hebben van hoogtevrees!

De kloof bij Paleochora.

Er zijn meer kerkjes, minder goed in tact, maar wel nog met delen van originele muurschilderingen. Peter maakt die nat, zodat ze beter tot zijn recht komen.

Kerkje Paleochora.

Muurschildering in kerkje van Paleochora.

Paleochora.

Inmiddels is er een stevige wind opgestoken en wordt het hoog tijd eens bij de boot te gaan kijken. We brengen Peter eerst thuis en rijden door naar Diakofti. Van een afstandje zien we al dat het goed mis is. De baai voor ons is een grote wasmachine. De wind komt met 30 knopen pal van achteren en de golven slaan over de kade de kuip in. De achterlijn was aan een tree van een trap vastgemaakt, maar die tree is uitgebroken, zodat de boot met de boeg 45 graden ten opzichte van de kade ligt. Het anker beukt steeds tegen de kademuur. Kortom: het is een groot drama. Een man en twee jongens doen verwoede pogingen om de boot van de kade af te houden, daar zijn ze al zo’n 20 minuten mee bezig. Willem springt snel aan boord, start de motor en zet die in de achteruit, waardoor de boeg iets beter vrij komt van de kade.

Vervolgens helpen de man en de jongens Jeanet om een nieuwe achterlijn vast te maken. Willem maakt nog een hele lange achtertros om deze vast te maken aan de grote bolder op de hoek van de kade, we gebruiken alle lijnen die we hebben. De boot springt op en neer maar ligt nu wel weer recht en vrij van de kade. We zijn nu blij met de autobanden. We moeten alle luiken gesloten houden, want de spetters slaan over het achterschip. Eigenlijk zouden we hier weg moeten, maar dat is te gevaarlijk. De motor trekt het maar nauwelijks tegen de harde wind in en als het mis gaat zitten we zo op de rotsen van de lage wal. Het rukken aan de lijnen valt nog mee, het is te doen. We moeten het uit zien te houden.

We hopen dat na zonsondergang de wind wat af zal nemen, maar het tegenovergestelde is het geval. De wind neemt toe tot 54,5 knoop, dat is ruim 10 Bf! Dit moet te maken hebben met de hoge berg achter ons en de temperatuurverschillen tussen land en zee. We zijn bang dat de bolders in het dek het misschien niet houden en zo de boot te verspelen. Voor alle zekerheid pakken we spullen in tassen om van boord te gaan en denken er over om in de auto te gaan zitten en af te wachten. Dan neemt gelukkig de wind af tot zelfs 0 en draait 100 graden rond. Wat een opluchting! We denken er vanaf te zijn, maar na circa 15 minuten begint het opnieuw, gelukkig niet meer zo hard als voorheen, maar toch nog 25 tot 30 knopen welke de hele nacht blijft staan. We zijn blij dat we een sterk schip hebben, maar balen enorm dat we de verkeerde keuze hebben gemaakt ondanks dat we altijd erg ons best doen voor een veilige ligplaats. Beiden waren we ervan overtuigd dat we in Diakofti goed beschut zouden liggen. Zo blijkt maar weer eens dat het weer onvoorspelbaar is en onderhevig is aan lokale invloeden, zeker hier. In de loop van de nacht vallen we toch in slaap, maar de wekker gaat om 6.30 uur zodat we kunnen kijken of we bij het eerste licht weg kunnen. Een plaat van de ankerrol waar het anker tussen ligt is verbogen evenals de borgpen. Deze moet Willem eerst recht slaan, om te kijken of de pen er uit kan zodat we het anker kunnen gebruiken. Dit lukt gelukkig. De ankerschacht blijkt ook verbogen. Er staat nog zo’n 20 knopen wind en deze is iets naar noordwest gedraaid zodat de kade nu meer hoge wal is en er veel minder golven staan. Het losgooien gaat gelukkig goed. Opluchting dat we weg zijn! Dan tegen wind de baai uit en ruime wind richting Avlemonas. Daar staat ook 25 knopen wind en die hebben we het laatste stuk weer tegen. Gelukkig is er plaats in het haventje, daar is het goed beschut Heerlijke rust! De beschermhoes van de dinghy is stuk, dus de dinghy gaat uit het water zodat we de hoes er af kunnen halen. Die gaat mee naar huis om als mal te dienen voor een steviger exemplaar. Verder moet de kuip zoutvrij gemaakt worden. “Taxibedrijf Thoes” komt nogmaals in actie en haalt onze huurauto op in Diakofti. Peter heeft wat gereedschap mee en samen buigen Willem en hij de plaat en borgpen van de ankerrol weer zo goed als recht. Wat is het toch heerlijk om zulke fijne vrienden te hebben! Na een lunch aan boord en siësta gaan we naar Mitata voor een heerlijke douche bij Anneke en Peter thuis om vervolgens in het restaurant daar te eten. Er staat nog steeds veel wind, zodat het te fris is om op het grote plein te eten en gaan we binnen zitten wat best knus is.

Bij de waterval van Mylopotamos.

Zaterdag gaan we op tijd op pad, eerst naar Mylopotamos. Daar is een waterval waar we heen lopen. Het is er aangenaam groen en koel. Daarna door naar de grot van Aghia Sophia. Voor 5 euro krijg je een rondleiding van een klein half uur. Vooraan in de grot zijn goed bewaard gebleven fresco’s en een heel klein kerkje van halverwege de 9^e eeuw. Daarna is het een echte grot waar smalle gangen de diverse ruimtes met elkaar verbinden, af en toe moet je  kruipend en is Jeanet blij met haar helm. Er is een meertje met, uiteraard, geneeskrachtig water en een ruimte die men het bad van Aphrodite noemt. Wij zijn de enige niet-Grieken en krijgen steeds een privé uitleg in het Engels. We vervolgen de weg naar de westkust, naar het strand van Limnionas. Het is af en toe flink steil pal naast de weg. Het strandje is mooi maar winderig en er zijn veel wespen. Er is een leuke taverna voor de lunch met Griekse muziek.

Aghia Sophia grot.

Idem.

De taverna op het strand van Limnionas.

Op de terugweg stoppen we nog in Kato Hora bij het Venetiaanse fort en een oude nederzetting. De kerkjes hier zijn bijna allemaal gerestaureerd en helaas afgesloten. En er is weer een spectaculair uitzicht over een kloof.

De kerkjes bij Kato Hora hebben mooie gerestaureerde daken.
Helaas zijn ze afgesloten.

De nederzetting bij Kato Hora.

Frank (links) en Wil.

’s Avonds hebben we met Anneke en Peter afgesproken in Potamos. Frank, een vriend van hen, speelt in een kroeg muziek uit de jaren 60. Hij blijkt als versterking een Engelse vriend en vriendin, Wil en Michelle, meegenomen te hebben. Met alleen zang, gitaar, mondharp en tamboerijn klinkt het prima en het wordt een gezellige avond.

Peter heeft een tuin aangelegd.

Op zondag moeten we om 15.00 uur de auto weer inleveren op het vliegveld. Anneke en Peter pikken ons daar op om naar het strand te gaan. Na een heerlijke douche en maaltijd bij hen thuis rijden we met hun auto naar de boot.

Er wordt voor ons gekookt.

In het zwembadblauwe water bij Elafonisos.

De volgende morgen op tijd weer terug. Anneke en Peter moeten voor bankzaken naar Potamos, Willem gaat mee. Jeanet gaat naar de taverna op het plein waar goed internet is. Later zijn we daar alle 4 druk mee en na een heerlijke lunch in de taverna worden we weer aan boord gebracht. Er is nog een reparatie te doen. De ankerschacht heeft tijdens het beuken tegen de kade in de punt aan de binnenkant een beschadiging aan de gelcoat veroorzaakt. Willem plamuurt het weer glad, er is bijna niets meer van te zien. Verder zijn er opruimwerkzaamheden te doen, want dinsdag 5 augustus schepen Anneke en Peter in de loop van de ochtend in voor een driedaags tripje naar het eiland Elafonisos. Zowel windrichting als sterkte zijn nogal wisselend, maar al met al kunnen we toch ongeveer de helft van de 20 mijl zeilen. Bij Elafonisos gaan we eerst voor anker in Ormos Levki om te zwemmen. Aan het eind van de middag varen  we door naar het dorp. Aan de binnenkant van de korte kade liggen al een aantal zeilboten, zodat we doorvaren de haven in om eventueel daar te ankeren. We worden letterlijk teruggefloten door de port police. Blijkbaar mag dat niet meer. Het is er dan ook wel heel druk met af en aan varende veerponten, dus niet onlogisch. We kunnen met het achterschip vastmaken aan de buitenkant van de kade. Die kade is nogal hoog, waardoor de loopplank schuin komt te liggen. Geen fijne manier om van en aan boord te komen. Het dorp blijkt veel groter dan we dachten. Een beetje shabby is het wel. Er zijn veel taverna’s, bars, toeristenwinkeltjes, een aantal supermarkten en je kunt er zelfs pinnen! Het is duidelijk hoogseizoen hier. We eten bij de vissershaven bijna aan boord van een visbootje. Aan de kade ligt ook een grote tweemaster met jeugd aan boord. En ja hoor, het is weer eens zover. Hij laat de hele nacht alle lichten branden en zijn watergekoelde generator draaien, niet heel bevorderlijk voor de nachtrust.

De duinen van Elafonisos.

De volgende ochtend varen we om de zuidoost punt van het eiland en gaan voor anker in het zwembadblauwe water voor het prachtige zandstrand met duinen. Helaas komt de wind al vroeg uit het zuidwesten, waardoor deze kust lage wal is. Anneke en Jeanet zwemmen even, maar voordat het oncomfortabel wordt gaan we weer ankerop en terug naar Ormos Levki wat wel goed beschut is bij deze windrichting. Anneke, Peter en Jeanet worden door Willem met de dinghy aan land gebracht om het strand en de duinen van dichtbij te bekijken. Het is nog wel een klein half uurtje lopen langs de weg, maar dan heb je ook wat! Achter een breed, mooi begroeid duingebied ligt het prachtig witte strand. Het zand is mooi fijn, zoals op Texel, ongekend voor Griekenland. Ondanks het hoogseizoen is er nog plaats genoeg. Na van de strandbeleving en een ijsje genoten te hebben lopen we weer terug. Willem komt ons weer met de dinghy ophalen, maar halverwege slaat de buitenboord motor uit de versnelling en is hij er niet meer in terug te krijgen. We hadden al langer moeite om de hendel in en uit de versnelling te krijgen, maar nu schiet hij er dus tijdens het varen uit. Willem roeit het laatste stuk en op de terugweg neemt Peter het over. Gelukkig lukt het Willem om het motortje weer aan de praat te krijgen, maar hier moet dus wel iets aan gedaan worden. Na het zwemmen en de siësta wordt het weer tijd om de 2 mijl naar het dorp terug te varen. Alle zeilboten zijn weg, we kunnen aan de binnenkant langszij aan de kade vastmaken. Dat komt goed uit, want er steekt een pittige wind op uit het oosten, wat een onplezierige deining in de haven geeft. De kade geeft nu goed beschutting. Na een lekkere maaltijd in een taverna op het strand, een iets uit de hand gelopen afzakkertje in een bar gezellige ouzeria en een rustige nacht varen we donderdags weer terug naar Avlemonas op Kythera.

Spreekt voor zich.

Elafonisos.

Helaas moet alles op de motor, er is geen wind totdat we vlak bij Avlemonas zijn. Daar staat circa 20 knopen uit het westen, waarschijnlijk versterkt door de kloof. Het haventje is nu vol, de kotter waar we naast lagen heeft meer ruimte ingenomen, dus we ankeren aan de buitenkant met een lange lijn naar de rotsen. Door de dwarswind is dit lastig, we drijven naar een grote motorboot die hier al ligt; we worden angstvallig in de gaten gehouden door het personeel aan boord. De hele manoeuvre moet ook nog eens opnieuw, want de eerste keer blijkt het anker niet goed ingegraven. Anneke en Peter worden met hun spullen door Willem naar de kant geroeid. De volgende ochtend is de kotter weg en pikken we ons oude plekje weer in. Er is nogal wat bewolking, zodat onze afspraak om naar het strand te gaan niet door gaat en wordt het verder een relaxte dag.

Eten op het plein van Mitata.

Zaterdag 9 augustus is ’s avonds het jaarlijkse wijnfeest in Mitata. Bepakt en bezakt voor een overnachting en met de was worden we opgehaald en met een tussenstop op het strand eten we eerst bij het restaurant op het plein. Een toplocatie met de bijna volle maan die het dal en de zee in de verte verlicht. Helaas is er een windje opgestoken, zodat het wel wat fris is. Het wordt al aardig druk richting de feestlocatie, maar wij hebben het geluk dat de vrienden van Anneke en Peter, Irene en Frank, aangeboden hebben om stoelen voor ons vrij te houden. Ook Michelle en Wil schuiven aan, dus zo hebben we een gezellig groepje met z’n achten. Na de entree van 5 euro en een glas voor 0,50 cent betaald te hebben kun je onbeperkt wijn tappen uit een van de 5 vaten. Het is heel jonge wijn en ze zijn niet allemaal van een heel goede kwaliteit, maar er zijn 2 lekkere witte bij een ook de rode wijn is goed te drinken. Er speelt een uitstekende band traditionele muziek en het duurt dan ook niet lang of het plein staat vol met rijen dansende mensen. Genieten! Bij de niet al te moeilijke dansen doen Anneke en Jeanet ook een poging om mee te doen en dat lukt best aardig. 

Een plein vol dansende mensen in Mitata. De vrouw met de oranje stola is Michelle.

Om circa 2.00 uur wordt de band afgelost door een tweede band die wat lossere muziek speelt waarop tango gedanst kan worden, dus ook Peter en Willem komen in actie. Helaas komt Willem ook nog op een andere manier in actie. Om te toiletteren loopt hij te snel het pad af naar beneden in het pikkedonker en ziet niet tijdig dat het pad eindigt. Hij kukelt zo’n 3 meter naar beneden en beland op een veldje. Gelukkig heeft hij zich niet heel erg bezeerd en kan hij zelf weer omhoog klimmen. Zijn linker elleboog heeft een vleeswond en bloed behoorlijk. Verder heeft die arm nog wat kleinere verwondingen en schrammen. Er blijkt geen EHBO aanwezig op het feestterrein, dus we taaien af naar huis om de wond schoon te kunnen maken en te verbinden. Inmiddels is het al weer 3.00 uur geworden dus ook een mooie tijd om ons bed op te zoeken.

Relaxen bij Anneke en Peter thuis.

De binnenplaats van Anneke en Peter.

Gelukkig blijkt de volgende dag dat de wond niet ontstoken is. Op de weg terug naar Avlemonas stoppen we even bij de onfortuinlijke plek om te bekijken waar Willem gevallen is en we zijn onder de indruk. Dit had heel veel slechter af kunnen lopen. In Avlemonas nemen we op een terras een biertje en een vroege maaltijd. Ook Kiriaki schuift gezellig aan. Het wordt die avond niet laat. Inmiddels hebben we besloten om dezelfde weg terug naar Préveza te nemen. Buitenom via de westkant van de Peloponnesos kan ook, maar daar staat al de hele zomer west- tot noordelijke wind, pal tegen dus en niet erg aantrekkelijk. De eerste dagen is ook de route naar kaap Maleas nog tegenwind, maar voor donderdag ziet het er goed uit. We hebben een paar luie dagen met schrijven, lezen en snorkelen. Tot nu toe is dit de beste snorkellocatie van deze zomer. Dinsdags is Anneke jarig en we worden uitgenodigd voor een diner in een taverna in Avlemonas.

Anneke's verjaardag vieren.

Ook Irene, Frank en Kiriaki schuiven aan. Het wordt een gezellige laatste avond met Anneke en Peter, want zij reizen woensdag naar huis. Ons vertrek staat dus voor donderdag gepland. Anneke en Peter, bedankt voor de heerlijke tijd op jullie prachtige eiland!

Avlemonas onder water.

Avlemonas boven water.

Eergisteren zijn we inderdaad weer om kaap Maleas gevaren. Er is de hele dag weinig wind, dus alles op de motor. Helaas krijgen we weer problemen met lucht in de brandstofleiding waardoor de motor afslaat. Tijdens de reparatie ontdekt Willem nu dat het schroefdraad in de brandstofpomp dol gedraaid is. De motor wil in eerste instantie helemaal niet meer starten. We zijn op dat moment op de hoogte van Monemvasia en aangezien daar een watersportzaak is, besluiten we om niet vast te houden aan ons plan om naar Yerakas te gaan, maar weer naar Monemvasia. Er is een beetje wind, zodat we zeilend verder kunnen. Willem bedenkt een tijdelijke oplossing m.b.v. een slangenklem, waardoor de motor toch weer wil starten. We zeilen tot vlak voor de ingang van de marina en gelukkig blijft de motor lang genoeg draaien om op eigen kracht langszij de kade vast te maken. Via de watersportzaak kunnen we een afspraak maken dat er zaterdag een monteur langs komt. Vrijdag niet, want het is Maria Hemelvaart, een feestdag hier. Inmiddels is het al een aantal dagen flink warm, zo’n 36 graden en ’s avonds koelt het maar weinig af. Veel water drinken, zwemmen en ‘s middags een lange siësta. Het kapotte deksel van de brandstofpomp is inmiddels opgehaald door de monteur en hij heeft ook de buitenboord motor meegenomen, want het probleem van het uit de versnelling schieten moet ook opgelost worden. Wij liggen hier dus nog wel een paar dagen, geen straf overigens.