Van Vlikho naar Préveza

 

Odyseas Marina, Vathi, Meganisi. Wij zijn nog net
te zien voor de vrachtwagen.

Ook voor de komende dagen is het weerbeeld onzeker en we zijn het een beetje zat om dat achter ons anker af te wachten. Jeanet bedenkt dat er in Vathi op Meganisi een marina is met mooring lijnen zodat je je eigen anker niet hoeft te gebruiken. Dat geeft toch net iets meer zekerheid ingeval van harde wind. We besluiten om er een kijkje te nemen dus op zaterdag 10 september wordt het anker uit de vette klei van de Vlikho baai getrokken en varen we het korte stukje naar de Odyseas Marina. Het is er niet heel druk, vastmaken gaat aan een kade, het is prijzig (35 euro per nacht voor ons) en dan is water (2 euro), elektra en douche (2 euro) niet inbegrepen.

Oké voor een keertje: de douche is geweldig en de was kan gedaan worden.

Verderop aan de kade van het dorp ligt tot onze verrassing de Zephyr van Wim en Jacqueline. Zij zijn ook in 2011 uit Nederland vertrokken. We volgen hen al een tijdje via hun blog, maar tot nu toe hebben we elkaar niet gesproken alleen gezwaaid en gemaild. Heel leuk om hen nu eindelijk eens te spreken. Zij blijken ons blog ook te volgen, dus we weten wel het een en ander van elkaar. Maar toch heel leuk om op een terras onder het genot van een koele drink ervaringen uit te wisselen.
Gezien de prijs van de marina is het na 3 nachten mooi geweest en tijd om weer vertrekken. De weersvoorspelling blijft nog steeds onzeker, dus gaan we terug naar de Vlikho baai voor een paar fijne laatste dagen achter ons anker en bovendien lekker te zwemmen vanaf de boot. Gelukkig komt er deze dagen geen onweer meer, het blijft bij dreigen.

 

Baggeren in het Levkas kanaal.

Donderdags is het tijd om naar Préveza terug te varen. We mikken op de brugopening bij Levkas van 13.00 uur. Helaas is de wind op dit stuk tegen. In het kanaal van Levkas wordt op een aantal plaatsen gebaggerd, de eeuwige strijd tegen de verzanding. Als we met nog een aantal schepen voor de brug liggen te wachten tot die open gaat en er om 13.10 nog steeds geen beweging in zit roept Jeanet de brugwachter via de marifoon op. Blijkt hij niet te draaien om 13.00 uur! Daar hebben we tot nu toe niets over gehoord, maar het blijft onduidelijk of dit nieuw is of bijvoorbeeld alleen in het najaar geldt. Maar ja, 1 mahal per uur de brug openen is ook wel heel veel werk voor een echte ambtenaar. Om de wachttijd tot de brugopening van 14.00 uur te overbruggen maken we vast aan de hoge wal van de dam langs het kanaal. Daarna kunnen we het seizoen perfect afsluiten met een laatste zeilrak.

In Préveza Marina is nog een plekje vrij langszij de 2^e pier. Jochen van de Amir en vriendin Christa liggen aan pier 3, Tassos is zoals te verwachten in zijn restaurant, ook Katarina treffen we, met allen is het een hartelijk weerzien.

 

Met Katarina eten bij restaurant the Mermaid van Tassos.

Tassos.

 

De zwerfhonden bij Préveza Marina lusten
graag een hondenkoekje.

 

Om alles schoon en droog naar binnen te krijgen blijven we de weersverwachting goed volgen. Vanaf zondag wordt weer onweer en regen verwacht, maar vrijdag en zaterdag is het prachtig rustig en zonnig weer zodat de zeilen en de dinghy direct in de winterverpakking belanden. Aan het begin van de week krijgen we inderdaad nog een keer een heftige onweersbui over ons heen met gelukkig niet extreem veel wind, maar wel veel regen.

Alle klusjes kunnen we in een rustig tempo doen en na nog de laatste boodschappen is het zaterdag om 10.00 uur tijd om uit het water gelift te worden bij Ionion Marine.

 

 

Klaar om gelift te worden.

We belanden weer op dezelfde plek als voorgaande jaren. Deze laatste dagen is het prachtig weer, uitstekend voor de was en alles schoon en droog naar binnen te krijgen. De buiskap is zo lek als een mandje hebben we ervaren tijdens de hoosbuien, vers naden zijn vergaan, dus die brengen we bij zeilmaker Jsails die sinds dit jaar een hokje op het terrein van Ionion heeft. En ook de kuiptent kan wel wat reparaties gebruiken, dus die gaat gelijk mee.

 

De buiskap wordt gedemonteerd om naar de zeilmaker
gebracht te worden.

 

Ook Jochen en Crista staan inmiddels op de kant bij de buren Cleopatra Marina, zodat we ’s avonds gezamenlijk eten in het restaurant daar. Op dinsdag 27 september eindigt ons verblijf in Griekenland van dit jaar en na een rustige, vlotte vlucht hebben we de luxe om door Tineke met onze eigen auto opgehaald te worden. We kijken er weer met veel genoegen op terug.

Van Korfos naar Vlikho

Korfos.

Na de regen is het flink afgekoeld tot 27 á 28 graden. ’s Avonds in de dinghy naar de kant om te eten kan er best een vestje aan, heel ongebruikelijk voor augustus, wel lekker om te slapen. Op een ochtend vroeg als Jeanet in de kuip zit met een kop koffie hoort ze luid gesnuif. Er zwemt iets aan de oppervlakte. Eerst is niet goed te zien wat het is, is het een dolfijn? Nee het blijft een hele tijd aan de oppervlakte zwemmen, dat doen dolfijnen meestal niet. Is het dan een snorkelaar? Nou nee, het lijkt meer op een hond, jaaaaa, dat is het, het is een zeehond! Nooit eerder gezien hier, maar we hebben wel gehoord dat er op bepaalde plaatsen kolonies leven. Helaas is de tijd dat hij aan de oppervlakte zwemt te kort om een foto te maken.

De aanloop naar het kanaal van Korinthe met links
de toren waar je moet betalen.

Woensdag 17 augustus vroeg op om naar het kanaal van Korinthe te varen. De wind is weer tegen, maar gelukkig niet zo veel als 2 jaar geleden. Bij het kanaal is het druk met vooral motorboten. Van de andere kant komen de boten net uit het kanaal gevaren, we moeten wachten om aan te mogen leggen om te betalen. Jammer, de andere boten varen het kanaal al in, pas daarna mogen we aanleggen. Betalen gaat vlot, we staan al in de computer. De prijs is hetzelfde gebleven, alleen de BTW is weer een procentje toegenomen. Inclusief is het 123,73 euro. Terug aan boord gaan er net nog 2 sleepboten het kanaal in, maar helaas, we mogen er niet achteraan omdat we te langzaam zouden varen. Dat wordt een uurtje wachten. Achter ons komt met Willems hulp een Franse solozeiler op leeftijd (wij schatten hem rond de 75) aanleggen. We hebben hem al eerder gezien in Kalamata. Als de boten van de andere kant het kanaal uitvaren geeft een aso Italiaanse motorbootvaarder gelijk flink gas. We liggen kort maar hevig te stampen langs de kade en te rukken aan de lijnen. Bij onze Franse achterbuurman breekt een voorklamp doormidden waardoor de voorpunt los komt te liggen en van de kade wegdrijft (hij heeft geen springen gezet) zodat hij dwars op de kade ligt. Vanaf de kant proberen we hem te helpen, maar hij lijkt niet te weten wat te doen. “Start your engine” roepen we hem toe, maar hij staart ons met grote ogen aan en mompelt iets onverstaanbaars in het Frans. Inmiddels stoot de achterkant tegen de kade, niet hard, maar toch. Hij heeft wel de tegenwoordigheid van geest om stootwillen te plaatsen. Wij moeten terug aan boord, want we mogen losmaken om het kanaal in te varen. De Fransman start nu toch ook zijn motor en vaart voor ons het kanaal in.



In het kanaal van Korinthe ...

V

... waar je tegenwoordig kunt bungy-jumpen! 

Voorop vaart een motorboot, die is aardig sneller dan wij, zodat er een flink gat ontstaat. De brugwachter bij de uitvaart van het kanaal heeft de brug, die in het water zakt, weer omhoog gedaan. Hij laat hem weer zakken als wij er aan komen, maar dit gaat niet snel en het licht staat nog op rood. De brugwachter roept door de luidspreker dat we moeten wachten. Wij minderen vaart, maar de Fransman heeft het blijkbaar niet in de gaten of verstaat het niet want vaart gewoon door. Pas als de brugwachter uit zijn hok komt en heel hard “slow, slow” schreeuwt, mindert hij vaart. Maar we hebben een knoop stroom mee, dus hij houdt toch nog flink gang. Net als de brug onder water verdwenen is vaart hij er overheen, wij houden onze adem in. Oefff, gelukkig, geen klap. In Korinthe ligt nog niemand aan de kade, dus daar maken we vast, onze Franse vriend komt achter ons liggen zodat we nog even na kunnen kaarten over de bijna crash. Voor zover dat gaat tenminste want hij spreekt vrijwel uitsluitend Frans en verstaat ook bijna geen Engels. Een mooie oefening voor Jeanet, maar wel lastig communiceren.

Korinthe is een aangename stad met een mooi plein met dito nog werkende fontein (een van de weinige in Griekenland) en mooie winkelstraten, we blijven er 2 nachten. Vrijdags willen we door naar Galaxidhi, maar we zien dat er buiten de haven pittige schuimkoppen staan en wind tegen, dus we wachten het nog even af. Een uurtje later lijkt het minder en gooien we los. Eenmaal buiten de haven valt het dan toch nog een beetje tegen. Aan de oostkant van het vaarwater lijkt het water vlakker dus varen we die kant op. En inderdaad, daar is het rustiger. Een stukje verderop profiteren we van de valwinden van de bergen tot 25 knopen en hebben een kort zeilintermezzo. Verderop is de wind helemaal weg, het ijzeren zeil moet de rest van de dag het werk doen. Maarrrrrrrrrrrrrr, eindelijk zien we weer eens dolfijnen! 3 Stuks zwemmen even kort met onze boeg mee, helaas te kort voor een foto. Het is de eerste keer dit jaar, vreemd genoeg. Andere jaren zagen we ze veel vaker. Wel zien we 2 maal een schildpad aan de oppervlakte drijven. Vreemd, meestal zie je alleen even kort de kop boven water en dan duiken ze weer onder. Het lijkt wel of ze slapen. En geregeld komen er geel/bruine kwallen voorbij drijven. Die ontmoet je liever niet bij het zwemmen.

Galaxidhi.

Het is druk in Galaxidhi, we hebben zo ongeveer het laatste plekje aan de kade. Er komt niemand om liggeld te innen. De diesel en watervoorraad wordt weer aangevuld, waarna het eiland Trizonia onze volgende bestemming is. Er is weer weinig oosten wind en warm. Onderweg putsen we water om af te koelen.

Dit soort gaten zitten overal in de kades van de "marina"
in Trizonia.

In Trizonia vinden we een mooi plekje aan de binnenkant van de buitenste kade. Deze kant is de meeste tijd de hoge wal. De kade is onderdeel van een marina die men hier ooit gepland heeft. In de kade zijn veel gaten waar water en elektra had moeten komen, maar daar is het nooit van gekomen. Goed opletten dus waar je loopt, ook omdat de verlichting niet overal werkt.

Privé strandje op Trizonia.

Zondag maken we een wandeling naar de andere kant van het eiland. Daar blijkt een strandje met kraakhelder water. Na het eten belanden we voor een borreltje aan boord van de Windswept bij Willem en Janine met hond Levki. We hebben hen in Poros al ontmoet, zij gaan de volgende dag weer verderop en wij gaan naar dat mooie strandje terug met spullen om er de dag door te brengen. Paradise! Er volgen wat dagen met minder mooi weer. Er dreigt onweer, we halen bijtijds de zonnetent weg. De wind trekt aan tot 30 knopen uit het oosten, wij liggen nog steeds hoge wal. Er vallen wat spatten regen, maar gelukkig trekt de bui ten oosten van ons langs. Bij stevige oosten wind komt er wat deining in de haven.

Wandeling op Trizonia.

Na op vrijdag nog een wandeling over het pad langs de kust te hebben gemaakt is het zaterdag een mooie dag om naar Mesolóngi te varen. Na een uurtje motoren is er genoeg wind om te zeilen en die trekt zelfs aan tot uitschieters van 30 knopen. Op alleen de genua gaan we als een speer. Na de brug bij Patras neemt de wind wat af, maar er blijft genoeg over om tot aan de ingang van de vaargeul naar Mesolóngi het zeil vol te houden.

Zeilend naar de brug bij Patras.

Aan de kade in Mesolóngi met prachtige
zonsondergangen.

Eenmaal in de haven kunnen we langszij aan de kade liggen. Eerst hebben we een plek te ver van de waterkraan, zodat we de volgende dag na vertrek van een grote Amerikaanse catamaran gaan verhalen. De Saudade kan daarna weer eens lekker schoon gespoten worden. Het stadje is een stukje van de haven, dus de fietsjes worden van stal gehaald. ’s Avonds willen we eten bij ons favoriete restaurant (The Roosters Egg), maar die blijkt 3 dagen gesloten vanwege een doopfeest. Het gaat hen blijkbaar voor de wind. Het restaurant ernaast blijkt ook een prima keuze. Wij vinden het rustig in het stadje, als we terugkomen in de haven snappen we waarom. Iedereen zit daar! Het is heel druk in de bars en restaurants, 2 hebben er live muziek. Aangezien die muziek nog wel even door zal gaan, gaan we er nog maar even van “genieten”, hoewel de kwaliteit niet geweldig is. Met de oordoppen in hebben we later toch een goede nachtrust. Woensdag is het de laatste dag van augustus. Goed bevoorraad is het tijd om de Ionische zee weer op te zoeken, met als eerste bestemming de ankerbaai achter het eiland Petalas. Daar is verder niets, dus eigen eten en drinken meenemen. Als we rond 13.30 uur arriveren is het er al best “druk”. Na nog wat vertrekkende en arriverende boten blijven we met 13 over voor de nacht. Er is hier zoveel ruimte dat iedereen genoeg privacy heeft. Over het algemeen is er tot 15.00 uur geen tot weinig wind, dan steekt er een stevige bries uit west tot noordwest op van 20 tot 25 knopen. Hier zijn de oordoppen ’s nachts niet nodig en de sterrenhemel is er magnifiek! De lucht is onstabiel, er wordt mogelijk onweer voorspeld. Donderdag zien we de dreigende lucht dichterbij komen, maar ontspringen we de dans. Vrijdag helaas niet, in de namiddag trekt de bui over de baai met tot 35 knopen wind (7Bf) uit noordoost en flink wat regen. Het onweer zelf blijft op afstand. Er bouwen wel wat windgolfjes op, maar het is prima te doen en we liggen als een huis.



Doorvaart tussen Meganisi (stuurboord) en Kithros.

Het is een heel fijne plek hier, een van onze favorieten, maar zaterdag 3 september gaan we weer verderop. Aangezien er voor de komende week een paar dagen met harde zuidelijke wind en veel regen met vast ook onweer daarbij verwacht wordt, is de goed beschutte baai van Vlikho (eiland Levkas) onze volgende bestemming. Het is een kleine 30 mijl varen, er is geen wind. Tussen de zuidkust van Meganisi en het eiland Kithros is een doorvaart. Daar waren we nog niet eerder, het is er prachtig. De hele zuidkust van Meganisi is trouwens een lust voor het oog. In de Straat van Meganisi (met aan de andere kant het eiland Levkas) is een beetje zuidelijke wind zodat de genua nog even aan het werk kan. Helaas is de wind niet zo krachtig als meestal het geval is en het laatste stukje naar de invaart van de baai bij Nidri weer tegen. De baai van Vlikho is zo groot, je vindt er altijd een goede plek. De eerste dagen gaan we een beetje vooraan liggen zodat de afstand met de dinghy naar Nidri om boodschappen te doen en uit eten te gaan niet zo groot is. Maandag verkassen we meer naar binnen en liggen we voor de taverna’s en de hoge wal van de oostelijke wind. In de namiddag betrekt het, later ’s avonds een fikse onweersbui met korte tijd veel wind en lange tijd regen. Zo lang zelfs, dat het op dinsdag slechts 2 uurtjes droog is.

De GRIB-file voor donderdag 8 september met de hoeveelheid te verwachten regen.
Wij bevinden ons rechts boven in het groene gebied. Niet eerder hebben we een
voorspelling met zo veel regen op de plaats waar wij zijn gezien.  

Donderdagochtend vroeg is het weer raak. Op de GRIB-files hebben we gezien dat we de volle laag gaan krijgen en dat komt ook uit. Om 4.30 uur begint het keihard te waaien, tot 57 knopen (11 Bf!) horen we later van een andere Nederlander, en keiharde regen. In het licht van twee schijnwerpers waarmee andere ankeraars de omgeving verlichten zien we dat een aantal boten los zijn, hun anker houdt het niet, onder andere ook onze buren. We zien hun lichten aan gaan en gelukkig trekt hun motor het tegen de keiharde wind in, anders zouden ze wellicht tegen ons aan waaien. Bij ons gaat het prima, het zijn een paar enerverende uren, maar ‘s ochtends zien we onze dinghy op zijn kop liggen. En de motor zit er nog aan! Gelukkig is die niet in de diepte verdwenen, helaas zijn wel twee plankjes van de bodem weggedreven. Een ervan is toevallig gevonden door een andere Nederlander, hij komt hem bij ons afleveren en van hem horen we dat een andere Nederlandse boot schade heeft opgelopen van een losgeraakte Oostenrijkse boot. Heel vervelend vooral ook omdat de Oostenrijkers schuld ontkennen. Willem laat de buitenboord motor eerst even schoon regenen en na de bougie meerdere malen te hebben droog gemaakt lukt het om hem weer te starten. Hij loopt nog niet zoals het was, maar het is misschien al meer dan je verwachten mag na 6 uur in het zoute water.

Het einde van de onstabiele periode is nog niet in zicht, maar we hebben het wel een beetje bekeken hier en we moeten ook weer eens water tanken. In de hoofdplaats Vathi van het eiland Meganisi is een marina welke wel goed beschut lijkt en waar we wel nieuwsgierig naar zijn. Hoe het daar is vertellen we in het volgende bericht.

Van Kythera naar Korfos

Op onze route naar het kanaal van Korinthe zijn we inmiddels in Korfos aangekomen. Korfos is een aardig dorp met een mooie grote ankerbaai die beschut is voor vrijwel alle windrichtingen. Maar deze plaats is vooral heel handig als laatste stopplaats in de Saronische Golf om het kanaal van Korinthe aan te lopen. De komende dagen liggen we echter nog wel hier, want de meltemi (harde noorden wind uit de Egeïsche zee) blaast t/m dinsdag ook hier is de verwachting. Onze inschatting was dat je hier aan de tavernakade met noordelijke wind goed aan de hoge wal ligt, maar die inschatting blijkt dus fout. De wind komt hier meer uit het oosten en er loopt een swell de baai in waar we niet op gerekend hadden. Aan de tavernakade liggen we te stuiteren en aan de lijnen te rukken, daarbij komt nog een naderend onweer wat ons onzeker maakt over de hoeveel wind die daarin zit en uit welke richting. Gelukkig blijft het bij veel geflits rondom, wat gerommel en een fikse regenbui. Een heel onrustige nacht, dus dat hebben we snel bekeken. We gaan ankeren in de baai, dat ligt gelijk een stuk rustiger. En nu kunnen we zelf uitkiezen waar we gaan eten, want aan de tavernakade lig je weliswaar gratis, maar er wordt verwacht dat je bij hen komt eten. Prima voor een keer, maar niet voor 5 dagen. Maar nu eerst nog het verslag van wat we in de weken hiervoor zoal beleefd hebben.

Na de heerlijke tijd op Kythera gooien we op vrijdag 22 juli om 8.00 uur de trossen los met als bestemming Monemvasia. Zoals verwacht hebben we een tegenwind van 10 knopen en eerst ook nog wat stroom tegen. Het water is gelukkig redelijk vlak zodat we niet afgeremd worden door de golven. Bij kaap Maleas staat iets meer wind, zo’n 15 knopen, en is het water wat knobbelig maar het is goed te doen. Het laatste stuk is de wind meer uit het oosten en maken we betere voortgang. Uiteindelijk is ons gemiddelde 4,8 knopen, niet slecht voor ons doen. We kunnen gelijk merken dat we weer meer in de goed bereikbaar zeilgebied komen, want het is erg druk met o.a. een flottielje van 10 boten. Achter in de haven is nog een plekje vrij, goed beschut voor alle windrichtingen en dat komt mooi uit want we willen ongeveer een week blijven. De havenmeester komt langs, dat is evenals op Kythera nieuw, we betalen hier ook 5 euro per nacht. Water kost 3 euro en is dan onbeperkt. Er verandert blijkbaar toch wel wat in Griekenland. Achteraf blijkt hij lang niet alle dagen langs te komen en is er dus nog niet heel veel verandert.

De Turkse vloot. De houten opbouw is verbrand, de kiel
wordt blijkbaar hergebruikt. De stellage waar het
vuurwerk in heeft gezeten is duidelijk te zien. 

De havenmeester vertelt dat het de volgende dag feest is, de bevrijding van de Turken in 1821. Toevallig waren we 2 jaar geleden hier ook tijdens dit feest. Die avond is er al traditionele dans op het plein van een aantal goede dansgroepen. De vuurpotten op het water zijn al aangestoken en er klinken harde knallen. Het is een gezellige drukte. De 23^e ’s avonds rond 20.00 uur vaart de armada met het houten scheepje wat de Turkse vloot voor moet stellen eerst richting het oude dorp op de rots. Het is allemaal een beetje ver weg, maar de harde knallen, de handstakellichten en de grote hoeveelheid oranje rook zijn niet te missen. Dan komt de hele vloot weer terug naar het nieuwe dorp en herhaalt “de aanval” zich. Onder het geluid van dreigende muziek gaat de brand in het “Turkse” scheepje en blijkt er heel veel siervuurwerk aan boord te zitten. Dat gaat op een gecontroleerde manier de lucht in, hoe ze dat doen is ons een raadsel maar het is zeker spectaculair. Veel spectaculairder dan 2 jaar terug. Toen was er veel wind en viel dit alles “in het water”. En we kunnen het dit keer prima zien vanaf de pier in de jachthaven. Vervolgens is er een optreden van een band en ook dat wordt afgesloten met een prachtig vuurwerk. Er volgen wat periodes met harde wind uit het noorden, tot 32 knopen. Meestal is in Griekenland de hardste wind ’s middags, maar hier is er juist in de ochtend meer wind. De avonden en nachten zijn over het algemeen heel rustig met een zuidelijk briesje. De schildpadden zijn er ook nog steeds, we zien ze meestal in de ochtend, het zijn er in ieder geval twee.

Schildpad voor de boeg.




De Agia Sofia in het bovenste deel van het oude
dorp Monemvasia.

Vrijdagochtend op de fiets over de dam naar het oude dorp. In tegenstelling tot 2 jaar terug is het bovendorp nu ook te bezoeken. Van dit deel van het dorp is eigenlijk alleen de kerk, Agia Sofia, gerestaureerd. Met name de ligging en het uitzicht maken dat de hete klim de moeite waard is, de binnenkant van de kerk valt ons een beetje tegen. De muurschilderingen zijn bijvoorbeeld minder goed bewaard gebleven dan in Mistras (zie ons rondje Peloponnesos met de auto vorig jaar september).





Van de huizen zijn helaas alleen ruïnes overgebleven. Rond de middag snel weer terug naar zeeniveau met een lekker windje, want de temperatuur loopt aardig op tot 34 a 35 graden.

Van de huizen zijn helaas alleen ruïnes over.

Best wel hoog hier!

Deze leuke dag sluiten we af met een heerlijke maaltijd van gegrilde inktvis en gerookte zalm bij restaurant Mateo’s. Zeker een aanrader, mede door de aardige bediening.

In Yerakas liggen we voor anker.

Het is 1 augustus, de hoogste tijd om verderop te gaan. Nadat de noordelijke ochtendwind is gaan liggen zeilen we met halve tot ruime wind richting Yerakas. Helaas is halverwege de 10 mijl de wind weer op. Yerakas is een piepklein plaatsje in een inham, goed beschut voor alle windrichtingen. We ankeren op 4 meter water vlak voor de overgang naar de ondiepe lagune verder landinwaarts. ’s Avonds in de taverna raken we aan de praat met een aardige Griekse man die in het dorp opgegroeid is. Er is sinds die tijd niet veel verandert. Volgens hem was Yerakas de haven van het oude Sparta. De eigenaar van de enige mini-market is 5 maanden terug overleden en sindsdien is de mini-market gesloten. Ook is er geen brood te koop, de taverna geeft ons zoveel mee dat we er de rest van de week wel mee zouden kunnen doen. Dit is echt een plaatsje om naar terug te keren. Na een heel rustige nacht is Porto Kheli onze volgende bestemming. Het is een rustige tocht, helaas weer geen dolfijnen gezien. Het laatste stuk gaat met ruime wind op de genua. Porto Kheli heeft een grote ankerbaai waar ook boten aan een mooring overwinteren. Doordat er veel ruimte is in de baai en er ook een lange kade is, liggen hier veel grote (motor)jachten. Hierdoor denkt Porto Kheli dat ze een mondaine badplaats is met dito prijzen in de restaurants en bars. Wij vinden de plaats echter weinig voorstellen, zelfs shabby te noemen. Wel is er een grote supermarkt (AB) dicht bij een aanlegsteigertje voor de dinghy. Voor donderdag en vrijdag wordt harde noorden wind verwacht, dat wachten we hier even af.

Op donderdag zien we ineens in noordelijke richting dikke zwarte rook, er is een natuurbrand. Maar dit is ook in de richting waar Willy en Max hun huis hebben. Heeft Willy misschien te veel spiritus op de BBQ gegooid? Met 4 blusvliegtuigen wordt geprobeerd de brand te blussen. Dat gaat nog niet zo makkelijk met de harde wind, een paar keer denken we dat de rook minder wordt, maar dan laait het toch weer op. Zaterdag onderweg naar Koiladhia zeilen we langs het verbrande gebied en zien we dat het dicht bij diverse huizen heeft gewoed. We weten niet precies hoe het huis van Willy en Max er uit ziet, maar door de verrekijker ziet Jeanet in de baai hun veelbesproken speedboot met de volgboot van de bewaking in het kielzog spelevaren. Ook ziet ze de aanlegsteiger zoals later zal blijken uit de foto’s op internet, het lijkt wel een bunker zo lelijk. We schatten in dat de brand op ongeveer een kilomeer afstand hun huis heeft genaderd. Dat zullen wel angstige uurtjes geweest zijn. Ook Koiladhia heeft een mooie grote ankerbaai die rondom beschut is doordat er een eiland in de monding ligt. Het doet ons sterk denken aan de Vlikho baai (Levkas). Het dorpje stelt niet zo veel voor, maar er is een mini-market, een bakker en een aantal taverna’s. Ook is er een bootyard waar we een kijkje gaan nemen. Aangezien het terrein volledig is afgesloten met een hek kunnen we er niet op, maar het ziet er verzorgd uit met prima bokken. Altijd goed om te weten voor het geval we stalling zouden zoeken in dit gebied.

Het Syntagmatos plein in Nafplion.

De volgende bestemming is Nafplion. Voor de tweede dag op rij hebben we een super zeildag, ditmaal vooral profiterend van de oostelijke landwind. Pas de laatste 6 mijl is de wind tegen. Nafplion was van 1829 tot 1834 de hoofdstad van het onafhankelijke Griekenland. Het is een prachtige oude stad in het noorden van de Saronische Golf met diverse forten hoog op de rotsen, mooi gerestaureerde panden, gezellige winkelstraatjes en pleinen, veel hotels, taverna’s, bars en souvenirwinkeltjes. De klim naar het Akronafplia is nog te doen, maar behalve het mooie uitzicht stelt deze fortificatie niet veel meer voor. De klim naar het Palamidifort beginnen wij niet aan, misschien een andere keer met gemotoriseerd vervoer.

Op weg naar boven in Nafplion.

De lange trap naar het Palamidifort nemen we dus niet!

Het fort op het eiland Boúrtzi in de havenmond van Nafplion staat in de stijgers.

Vergane glorie, ook in Nafplion aanwezig.

In de grote haven liggen we aan de lange kade waar het door de opening naar het westen al snel knobbelig is. ’s Avonds hebben we een fikse regenbui, gelukkig geen onweer of heel harde wind. De volgende ochtend is Jeanet nog maar net uit bed als ze gerommel aan onze ankerketting hoort. Al snel blijkt dat een vertrekkende zeilboot onze ketting, en ook die van de buren trouwens, aan zijn anker heeft. Willem komt ook snel uit de veren om de ketting los te zetten en nadat deze bevrijd is weer strak te spannen. Uit het noordwesten staat een stevige bries zodat we aan de lage wal liggen te hobbelen. Maar wel een heerlijk windje om van te profiteren op de route terug naar Porto Kheli. Na het uitvaren zien we dat op de rede van Nafplion het cruiseschip de Oosterdam van de Holland Amerika Lijn ligt. Eenmaal in Porto Kheli zien we de lucht steeds meer betrekken en vroeg in de avond krijgen we een mega onweersbui over ons heen. De windmeter staat op 60 knopen, dat is het maximum wat hij meten kan! Er valt zoveel regen dat we de buurboten soms niet meer zien.

Tijdens de onweersbui zijn de buren nauwelijks meer te zien.
Gelukkig zit iedereen goed vast.

We zijn blij goed beschut te liggen in deze baai waar de golven niet hoog opbouwen. Andere mensen hebben een minder gelukkige keuze gemaakt zo blijkt uit het feit dat ze tijdens en kort na de bui de baai binnen komen vluchten. ‘s Ochtends is het weer zonnig. Er volgen 3 rustige vaardagen met weinig wind zodat het ijzeren zeil het meeste werk moet doen. Eerst een kort stukje naar Ermioni, waar het op de ankerplek redelijk vol raakt in de loop van de middag. Als we ’s avonds een rondje lopen blijkt er aan de andere kant van de landpunt, Mandraki heet het hier, een enorme flottielje van wel 30 boten met jonge lui te liggen. Het is één groot feest wat vast tot in de vroege uurtjes door zal gaan. Daar wil je echt niet tussen liggen! We zien overigens de eerste boten de volgende ochtend best vroeg weer vertrekken. Onze Nederlandse buren hebben het trouwens die nacht ook gezellig gehad, Jeanet hoorde ze laat terug komen aan boord. Maar wellicht dat dit een duur avondje voor ze is geweest, want hun dinghy met b.b. motor blijkt die ochtend weg te zijn. Vastgemaakt met de “Bacchus knoop” of toch gejat? Ze gaan met hun Duitse vrienden de kust afzoeken, wij kijken bij vertrek naar Poros uit of we hem zien maar helaas. In Poros passen we precies in een gaatje langszij aan de drijvende stijger. Om 15.00 uur brengen we de was bij de wasserette, om 17.15 uur kan die opgehangen worden om te drogen wat ruimschoots voor zonsondergang lukt. Door deze snelle actie kunnen we vrijdag nog naar Korfos varen voordat er 4 dagen met harde noorden wind komt.

Van Kiparissia naar Kythera

Woensdag 29 juni gooien we de trossen los van de kade van Kiparissia. Er is veel swell en gelukkig genoeg wind om het zeil vol te laten vallen zodat we daar steun aan hebben. Wel gaat ook het ijzeren zeil helpen om genoeg voortgang te houden.

De toegang tot de Navarino baai en Pylos.

Met hetzelfde doel slaan we de grote Navarino baai met daarin het dorp Pylos over (we waren daar vorig jaar met de auto) en varen door naar Methoni.













1e rang ankerplek bij Methoni
(wij liggen in het midden van de foto).

Daar hebben we een 1^e rang ankerplek met 2 meter onder de kiel en uitzicht op het grote fort dat helaas gesloten is vanaf 15.00 uur. Zwemmen is hier een frisse aangelegenheid, het water is “slechts” 25 graden. Het dorp blijkt niet veel voor te stellen, voornamelijk toeristenaccommodaties, althans aan het waterfront. We hebben geen bakker of minimarket kunnen vinden.

Het fort van Methoni is helaas gesloten.

Na een redelijk rustige nacht ronden we de volgende dag de meest zuidwestelijke kaap Akritas. Het is een prima dagje zeilen naar Koroni, wat in tegenstelling tot Methoni een prachtig dorp is met ook weer een groot fort. In de loop van de middag/avond komt de wind meer uit het noorden waardoor we aan lager wal liggen te hobbelen. We zijn onzeker of we van boord zullen gaan, maar uiteindelijk gaan we toch aan land eten. In de nacht blijft het onrustig, dit is dus niet zo’n geweldige ankerplek maar voor een nachtje wel oké.

Koroni.

Koroni.

Inmiddels hebben we van Anneke en Peter vernomen dat zij vanaf hun huis op het eiland Kythera naar Kalamata zijn gekomen. Daar is namelijk van 30 juni tot 3 juli een tangofestival, wat ons doel is. Op vrijdag is het nog maar 15 mijl voordat we afmeren in Kalamata marina. We hoeven ons eigen anker hier niet te gebruiken, er zijn lazy lines. De kosten zijn 28,50 euro per nacht elektra en douches inbegrepen, water kost 4 euro en is dan vrijwel onbeperkt. In de namiddag komen Anneke en Peter buurten, dat is altijd erg leuk om vrienden in den vreemde te ontmoeten. Hun auto is kapot dus ze zijn met de boot, de bus en de benenwagen naar hier gekomen. De vorige dag hebben ze al even bij het tangohotel gekeken, hun hotel is ongeveer halverwege, dus daar spreken we later af. Inmiddels hebben zij dan fietsen gehuurd, wel zo makkelijk. Eerst ergens eten en om circa 23.30 uur naar de tango. Het blijkt in een mooie grote zaal met prima vloer. Er zijn net als in Préveza goede dansers, sommige herkennen we van daar, maar ook meer dansers van ons “niveau”. De muziekkeuze is goed, maar staat zo hard dat het bijna vervormd. Jammer hoor, want verder is het een leuke avond. De optredens van 2 Griekse lesparen (Loukas Balokas & Georgia Priskou en Vagelis Hatzopoulos & Marianna Koutandou) zijn het aanzien meer dan waard. Jeanet wordt later op de avond door een van de “maestro’s” gevraagd, dat gebeurt ook niet elke dag. Hij maakt het gelukkig niet al te moeilijk. Anneke en Peter hebben bedacht dat ze de rechtstreekse boot van Kalamata naar Kythera terug nemen. Die gaat op zondag om 00.30 uur. Nu hadden zij in hun hoofd dat dit in de nacht van zondag op maandag zou zijn, maar dat is dus niet het geval. Het is in de nacht van zaterdag op zondag! Gelukkig maakt een vriend van hen waar ze lunchen hen er tijdig van bewust, maar helaas duurt daardoor het tangofestival voor hen een dag korter. De namiddag salon van zaterdag kunnen we nog met hen dansen, deze salon is gratis bij het zwembad van het hotel, en komt pas om 19.00 uur een beetje op gang. Het volume van de muziek is een stuk aangenamer, de vloer minder want nogal stroef. De fietsen moeten uiterlijk 21.00 uur ingeleverd zijn zodat we daarna nog kunnen eten en voetbal kijken, Duitsland – Italië. En als het gezellig is blijf je makkelijk (te lang) plakken. Als dan blijkt dat het kaartjeshokje van de veerpont nogal een stukje bij de kade vandaan is, wordt het nog krap om op tijd aan boord te zijn. Maar gelukkig halen ze het en als wij na omgekleed te zijn weer bij het tangohotel aankomen zien we de veerpont vertrekken.

De nieuwe tangoschoentjes kunnen voorlopig in de hoek.

Deze avond is toch minder leuk. De muziek is wel zachter, de muziekkeuze kan ons niet zo bekoren. Veel dramatische tango’s wat wel weer goed past bij de dansstijl van hier. Er wordt namelijk vrij groot gedanst met veel figuren en beengezwaai, de milonguero stijl is hier niet vertegenwoordigd. Er is wederom een optreden, waarvan een snelle milonga het meest opvalt (Ivan Terrazas & Sara Grdan). En Jeanet koopt nieuwe schoentjes. Zondagavond is er nog de mogelijkheid om bij het zwembad te dansen, maar wij houden het voor gezien.

Voorlopig ziet het er niet gunstig uit met de wind om onze weg te vervolgen. In de Egeïsche zee is de meltemi (harde noorden wind) aan het blazen en deze bereikt ook regelmatig Kythera, ons volgende reisdoel. We gaan andere plannen maken. Het leuke van Kalamata is, dat er op de doorgaande routes fietspaden zijn aangelegd. En het is er vlak dus dat is makkelijk fietsen, er wordt dan ook mede door de crisis druk gebruik van gemaakt. Naar de oude binnenstad bijvoorbeeld fiets je in 10 minuten grotendeels over een mooi fietspad langs een park. Die oude binnenstad is best leuk met mooie grote en kleine pleinen en dito winkelstraten. Bij de Jumbo scoren we eindelijk een goed olijfolie flesje. Daar hebben we lang naar gezocht door de specifieke eisen: niet te hoog want moet in het kastje passen en moet af te sluiten zijn met een stop. Wij dachten altijd dat de Jumbo alleen speelgoed verkocht, maar het blijkt een soort mix van Xenos, Zeeman en Hema. Anneke maakte ons daar op attent, grappig dat dat toch enige jaren kan duren voor je dat in de gaten hebt. Op een namiddag wordt in de marina een Duitse boot langszij een vissersschip naar binnen gebracht. Er is begeleiding van de kustwacht bij. Motorpech denken we, of misschien roerproblemen. Later zien we hem in de kraan hangen en de volgende dag op een bok gezet worden. We gaan er eens even buurten en wat blijkt: de hele zijkant zit in elkaar! Waarschijnlijk een aanvaring met die visser, maar er is helaas niemand in de buurt van de boot te zien dus we zullen nooit weten wat er precies gebeurd is.

Het stadion en gymnasium van Messene.

Vrijdag 8 juli hebben we een auto gehuurd bij een lokale verhuurder voor slechts 35 euro. Wel is dan het aantal kilometers begrenst tot 100, maar dat is ruim voldoende voor wat wij willen doen vandaag. Dat is de opgraving van oud Messene bekijken. Het meest indrukwekkende van deze opgraving is het relatief goed bewaarde stadion met aangrenzend het gymnasium. Het bijbehorende informatiebordje vermeld dat de jongemannen van hun 17^e tot hun 20^e hier moesten dienen voor studie, sport en krijgskunst. Vooral de gerestaureerde zuilengalerij en de aan het einde van het stadion gelegen tempel/mausoleum maakt het een lust voor het oog. Ook van het theater is vrij veel over, voor de overige gebouwen is meer fantasie nodig. Wat wel weer heel verrassend is, is dat er af en toe een mooi bewerkte restant tussen de brokken ligt. Inmiddels hebben we aardig wat van dit soort opgravingsterreinen bekeken en elk terrein heeft zijn eigen charme. Alles bij elkaar krijg je een aardige indruk van hoe ze er uit heeft gezien. Er is ook nog een klein museum met een paar aardige restanten.

Tempel/mausoleum, Messene.

Sprinkhanen zijn er ook veel in Messene.

Verrassend detail in mozaïek, Messene.

Dat voelt wel goed op de meest prominente plaats in het theater van Messene.

Na het bezoek aan Messene lunchen op een mooi terras langs de route terug.

De tweede reden om de auto te huren is om de voorraad weer aan te vullen bij de Lidl. Die zit langs de randweg op onze route dus dat is makkelijk.

In Ormos Limeni kunnen we achter de korte kade liggen.

Vanaf dinsdag 12 juli zien we een rustige periode van 3 dagen waarin we Avlemonas op Kythera kunnen bereiken. Dat willen we in 2 dagetappes doen, zodat we eventueel op donderdag nog kunnen verhalen als we niet in het haventje van Avlemonas kunnen liggen. Dat is namelijk nodig omdat er in de loop van vrijdag een harde westen wind verwacht wordt, die aan zal houden tot zondag. Kapsali, de grotere haven in het zuiden van Kythera geeft in die situatie te weinig beschutting denken wij. Onze eerste bestemming is Ormos Limeni, ongeveer halverwege de Mani peninsula. Het is een grote open baai naar het westen, dus de westen wind moet niet te sterk zijn anders lig je daar heel onrustig. We hebben een goede dag uitgekozen, er is nauwelijks wind. De andere kant van deze medaille is dan wel dat er niet gezeild kan worden helaas. Als we er aankomen blijkt er tot ons grote genoegen plaats achter de korte kade. Er liggen alleen 2 vissers en daar kunnen wij nog makkelijk naast, zodat we toch wat beschutting naar het westen hebben. Het anker gaat in de grond en een van de vissers pakt onze achterlijn aan. We liggen bij het dorpje Karavostasi, nou ja dorpje, er zijn 4 taverna’s en ongeveer evenzoveel huizen dus het is meer een gehucht. Een mini-market is er niet. Niet dat we die nodig hebben, want we hebben een mega groot brood gekocht bij een bakker die toevallig met zijn mini bus op de kade stond toen wij aan kwamen. En alsof we het voorvoelden, later die dag komt er een Engels gezin met 2 kinderen naast ons liggen en die hebben bijna geen proviand meer zodat zij heel blij zijn met ons overtollige brood van die ochtend uit Kalamata. Later op de avond nadat de namiddag wind is gaan liggen komt er enige swell in de baai, zodat we nog best liggen te rollen. ’s Nachts komt er nog wat wind door de kloof en uit de bergen op de neus (ONO, 10 – 15 knopen) maar, zoals we meermaals tegen elkaar zeggen, rustiger dan dit krijg je het hier niet.

Onderweg passeren we eerst deze indrukwekkende steenklomp,
Kaap Grosso.

De wekker staat op 5.15 uur zodat we kort nadat het licht wordt vertrekken naar kaap Tainaron, de middelste van de 3 uitstekende landpunten van de Peloponnesos, maar zeker niet de mooiste. Dit is op kaap Tarifa na de meest zuidelijk punt van het vaste land van Europa. Het is rustig weer, helaas wel met een knoopje stroom tegen zodat we er iets meer dan 4 uur over doen om de kaap te passeren.

Kaap Tainaron.

Dan zetten we koers naar de noordpunt van Kythera, want we hebben uitgerekend dat dit net iets korter is naar Avlemonas dan via de zuidpunt. Hadden we dit maar niet gedaan. Naarmate we Kythera naderen krijgen we steeds meer stroom en later zelfs ook de wind tegen! Niets geen wind uit het westen hier, het is oost een later zuid. Zo duurt een toch al lange dag van 58 mijl nog langer omdat de gemiddelde snelheid over het hele traject slechts op 5,0 knoop uitkomt. Maaaaarrrrr, bij aankomst blijkt er nog plek precies om de hoek van de pier tussen de vissersboten in. Yes, dat is waar we heel erg op gehoopt hadden! De visserman die even later aan boord komt waarschuwt ons voor de harde wind van aankomend weekeind en geeft ons extra bevestiging dat we hier goed liggen. Na een lekkere maaltijd in een van de taverna’s blijkt er een heel goede blues artiest uit Thessaloniki in het café aan de haven te spelen, dus daar vieren we nog even onze aankomst. Die nacht slapen we als een blok.

De volgende dag komt er een dame van de havenautoriteiten langs voor het innen van het liggeld á 5 euro per dag. 2 Jaar geleden was het hier nog gratis. Er is ook een kaart te krijgen om elektra en water te kopen. In de middag pikken Anneke en Peter ons op voor een bezoek aan het strand van Paleopolis en gemeenschappelijk diner in de taverna van het nabij gelegen Skandia. We regelen een auto vanaf de volgende ochtend. Als we om circa 9.30 uur op het vliegveld afgezet worden door Anneke en Peter blijkt het autootje wat voor ons bedoeld is nog niet ingeleverd te zijn. Inmiddels heeft autoverhuurder Panayotis in de gaten wie we zijn (vrienden van Peter en hij herkent ons nu van 2 jaar geleden) en geeft ons daarom een veel groter auto mee, namelijk een mini bus voor 8 personen! Die moet wel uiterlijk maandag om 14.30 uur omgeruild worden, misschien eerder. Eigenlijk zijn we er niet zo blij mee, het geeft weer een verplichting voor de maandag en zo’n busje kun je toch lastiger parkeren. Na een lekker bakkie in huize Thoes te Mitata belanden we weer op dat heerlijke strand en daar merken we in de loop van de middag dat de wind aantrekt. Terug bij de boot in Avlemonas blijkt er wat deining in de haven te komen, maar niet verontrustend. De wind komt voor ons bijna pal van achteren, voor de zekerheid zet Willem een extra achtertros naar de middenbolder. Die avond speelt en zingt Frank, een Nederlandse vriend van Anneke en Peter, in Kapsali. Toevallig wordt hij dit optreden vergezeld door Will, een Engelse vriend van hem. 2 Jaar terug hebben wij hem en zijn partner Michelle ook ontmoet (zie juli – augustus 2014), dus dat is leuk hen weer te treffen. We zijn heel benieuwd hoe de boten er in Kapsali bij liggen, want de wind is inmiddels flink toegenomen tot 25 knopen (6 Bf). We worden bevestigd in ons wantrouwen tegen deze haven, want er ligt alleen maar een groot motorschip. Het optreden is aan de boulevard van Kapsali, het terras van de bar waar het optreden is heeft geen windschermen, zodat het optreden nogal verstoord wordt door een omwaaiende muziekstandaard en de wind die in de microfoon blaast. De wind neemt nog verder toe en we zien de neus van de motorboot op de achtergrond regelmatig verwaaien achter zijn anker. Het wordt helemaal een surrealistisch schouwspel als tijdens het Portugese nummer “saudade” de lichten op de motorboot aan gaan. Hun ankers houden niet, ze moeten gaan verhalen.

Onze prima plek tussen de visboten in Avlemonas, Kythera.

Wij zijn extra blij dat we in Avlemonas liggen, maar inmiddels wel een beetje ongerust dus we maken het niet te laat. Het is ook nog bijna een uur rijden, via Mitata om Anneke en Peter thuis af te zetten, maar gelukkig blijkt alles prima aan boord. We liggen door het beetje deining in de haven wel wat te rukken aan onze landvasten en anker, dus het wordt een onrustige nacht. Pas tegen de ochtend neemt de wind wat af. Op de GRIB-files hebben we gezien dat het zaterdagochtend nog redelijk rustig zal zijn en in de loop van de middag de echt harde wind komt. Daarom maken we in de ochtend nog een kort ritje over het eiland, eerst naar Diakofti om te kijken hoe de baai er daar bij ligt. 2 Jaar geldeden hadden we daar in soortgelijke omstandigheden namelijk een storm en ook nu staan er al weer pittige schuimkopjes. Daarna naar het dorpje Kalokerines, waar we de woeste zee aan de west kant van het eiland zien en Jeanet haar best moet doen om niet uit haar sandalen te waaien. De hoogste tijd dus om terug naar de boot te gaan. In Avlemonas is de wind ook toegenomen, in de loop van de middag tot 37 knopen (8 Bf) maximaal in de vlagen. De zonnetent hebben we de namiddag ervoor al weg gehaald en wat nu extra vervelend is, is dat we gezandstraald worden. In de kuip zitten is er even niet meer bij, de luiken houden we op een kiertje, de temperatuur in de boot loopt op. De avond ervoor zijn Anneke en Peter uitgenodigd voor het feestje van Catherine, de zus van Michelle, want die is jarig. Het feest zal in het familiehuis van Michelle en Catherine in Mitata zijn. Wij zijn ook welkom, heel aardig natuurlijk, maar we hebben de boot een beetje afgehouden i.v.m. de te verwachten harde wind. Nu zijn we daar wel blij om, we willen niet te lang van boord. Maar even van boord om te eten in een taverna is wel een fijne afwisseling. Tot onze grote verbazing zit het hele gezelschap van het feestje van Catherine daar ook te eten en we moeten zeker aanschuiven. Catherine, een neef en zijn vrouw en daar weer familie van en nog een vriend wonen allen in Australië. Het zijn gezellige mensen, de neef en zijn vrouw zijn ook zeilers, en zeer geïnteresseerd in ons wel en wee. De herhaalde uitnodiging om het feestje mee voort te zetten in Mitata slaan we wederom vriendelijk af, maar de volgende avond zullen we hen vast weer treffen want dan is er Griekse live muziek in Avlemonas. Wij denken dat het optreden in het haventje is want daar staat een podiumpje en dan zitten wij 1^e rang. Zondagochtend is het markt in Potamos en gelukkig is de wind in de nacht afgenomen, dus we kunnen met een gerust hart die kant op. We willen namelijk graag Irene van Adopt a Cat ontmoeten en die staat daar elke week met een kraampje. Sinds 2 jaar hebben we een zwerfkat in Avlemonas geadopteerd en we willen haar vragen of en zo ja waar we die kunnen zien. Dat blijkt te kunnen, de katten worden aan het eind van de middag gevoerd door een visser bij zijn huis achter taverna Sotiris. Irene helpt ons er fijntjes aan herinneren dat wij onze kat nog geen naam gegeven hebben. Wij willen hem/haar (dat weten we nog niet) Zwerver noemen, maar dan op zijn Grieks natuurlijk. Dat blijkt Adéspota te zijn, een mooi woord vinden wij. Na café frappé op een terras met Anneke en Peter gaan we huiswaarts, want de wind zal inmiddels wel weer opgestoken zijn. Eerst nog even wat boodschappen doen, Anneke en Peter komen namelijk aan boord eten zodat we het optreden vanuit de kuip kunnen volgen.

Griekse live muziek in Avlemonas, Kythera.

Helaas steekt de wind daar een stokje voor, het is te fris om aan boord te eten en het stuift ook nog steeds. Eten doen we dus in een taverna en het optreden blijkt niet in het haventje maar op de weg in het centrum van het dorp, wel zo leuk eigenlijk. De muziek is prima en er wordt zowaar na enige tijd ook gedanst. Michelle en familie hebben al een paar keer gevraagd waar onze boot is en dat ze die graag willen zien. Aan het eind van de avond komen de meesten even kort aan boord (Catherine en vriend durven niet) en bewonderen onze oude dame. Voor een deel van de groep is dit de laatste avond op Kythera, we nemen hartelijk afscheid en we moeten zéker een keer naar Sidney komen. Wie weet.
 

De 200 jaar oude brug bij het plaatsje Katouni, Kythera.

Chora, Kythera.

Maandag 18 juli, een eenzame rustige dag voordat de volgende periode van harde wind er aan komt, die we benutten voor een mooie rit via de plaats Kalamos naar Chora, de pittoreske hoofdplaats in het zuiden.









Om 14.30 uur moeten we de auto omruilen op het vliegveld en zowaar gaat dat deze keer vlotjes. Genoeg tijd nog om naar het heerlijke strand bij Paleopolis te gaan, waar Anneke en Peter later aanschuiven. We spreken af om het uitgestelde diner aan boord de volgende avond alsnog te nuttigen. Dan is er namelijk wederom live muziek, ditmaal weer in het cafétje aan de haven. Zoals voorspeld steekt in de nacht naar dinsdag de wind weer op, nu uit het noordoosten (de meltemi uit de Egeïsche zee). De wind is nu dwars op de romp zodat de neus van de boot in de harde vlagen nogal naar stuurboord verwaaid. Zoveel zelfs dat de vissersboot die daar naast ons ligt te kort ruimte heeft om aan te leggen als hij ’s morgens vroeg terug komt. We voelen ons wel een beetje bezwaard als we hem aan zijn eigen anker zien liggen een stukje verder in het haventje. Nadat we een extra voortros van de punt naar de wal geplaatst hebben en de ankerketting extra strak aangetrokken is, gaat het beter. In de vlagen loopt de wind op tot maximaal 30 knopen, 7 Bf. Inmiddels komt er wel de nodige swell in het haventje zodat we nogal aan de landvasten en het anker liggen te rukken, maar dat geeft alleen wat ongemak. Gelukkig gaat de wind in de loop van de middag liggen zodat we met de auto nog even naar de supermarkt in Aloizianika kunnen en het etentje aan boord kan ook door gaan. Als we terug komen van de supermarkt rijden we langs het huis van de visser waar de katten gevoerd worden. Nu zit Jannis op het terras, dus Jeanet stapt uit om te vragen hoe laat dit plaats vindt en of we daarbij kunnen zijn. Maar Jannis spreekt geen woord Engels en het lukt haar niet om duidelijk te maken wat de vraag is. Jammer, maar we laten het maar zo. Aan de hoeveelheid visgraten te zien die op de voerplaats liggen hebben de katten hier niets te klagen. Het optreden in het cafétje is een soort van muziekcabaret met als thema opera en is best leuk, ondanks dat de Griekse woordgrapjes tussen de Engelstalige nummers ons volstrekt ontgaan (behalve Peter natuurlijk) . Het wordt een latertje met (te) veel ouzo. Door het geruk aan de lijnen wordt het wederom een onrustige nacht en ’s morgens rond een uur of 5 steekt de wind weer op die in de loop van de dag aantrekt tot maximaal 37 knopen in de hardste vlagen, een ruime 8 Bf!

Kobonadha, Kythera. Op de achtergrond is vaag
Avelmonas te zien.

Donderdag 21 juli is de harde wind voorbij. We maken nog een ritje naar het strand van Kobonadha. Dat blijkt ook een prachtig strand, maar vooral de prima weg er naar toe door een kloof is schitterend. Maar we gaan toch maar naar het strand van Paleopolis zodat we beter kunnen timen wanneer we weer terug aan boord zijn om te douchen, de boot af te spuiten en water bij te vullen aangezien we de volgende ochtend op tijd willen vertrekken naar Monemvasia.






Om 19.00 uur moeten we op het vliegveld de auto inleveren. Anneke haalt ons op in gezelschap van Ina. Haar man Cees en zij zijn de vorige dag gearriveerd met de boot voor een weekje vakantie. Na een borrel bij Anneke en Peter thuis hebben we een gezellig afscheidsdiner in taverna Skandia en een afsluitende borrel in het café aan de haven in Avlemonas. Wij hebben weer genoten op “The windy island of Kythera”, Anneke en Peter bedankt voor de gezelligheid en goede zorgen!

Afscheidsdiner in Skandia; vlnr Ina, Cees, Peter, Willem en Anneke.